Esse

...Gecənin içindən yağışı tapıb çıxardı və bu yağış onun ən gözəl əyləncəsinə çevrildi.  Bu, bir başqa yağış idi. Hər yağışın ayrıca özəlliyi olur... Pəncərədə ara-sıra maşın işıqları çarpaz xətlər kimi kəsişirdi. O işıqlar bir-birini təqib edən yağış damlalarını açıq-aydın görməyinə yardımçı olurdu.
Onu sevdiyini bu gecəmi anlamışdı? İşıqlar həm də içindəki təlatümü ona göstərirdi. Qəhvə rəngli tavan ona mavi görünürdü. O mavi tavandan ona sevgiylə çağlayan bir cüt göz baxırdı. Xoşbəxtcəsinə çarpayıya sərildi, saçları dalğa kimi balıncın üstünə yayıldı. Beynində ildırım kimi bir işıq yanıb söndü və o işıqda on beş il əvvəl yuxusunda gördüyü oğlanın sifətini gördü. İndi onu təqib edən baxışlar həmin oğlanın baxışları idi.
  Bu, əsl möcüzə idi.
 Yuxu və reallıq. Reallıq və yuxu. Qız bu reallığın da yuxu olduğunu fikirləşdi. Fikirləşdi ki, yenə də yuxudan oyanacaq və sevgi dolu  baxışları yenidən itirəcək. Ona görə də bu şirin röyadan heç oyanmaq istəmədi.
  Oğlan da qızı düşünürdü. O, həyatında anasından başqa heç bir qadında bu qədər doğmalıq hiss etməmişdi. Sanki bu qız neçə illər idi ki, onu tanıyırdı.  
 Qəfildən könlünə siqaret düşdü. Amma siqareti yox idi, on il idi ki, siqareti tərgitmişdi. Birdən yadına düşdü ki, iki gün əvvəl dostlarından biri siqaretini oğlanın daxmasında unutmuşdu. Oğlan tez siqareti tapıb yandırdı, acgözlüklə tüstünü ciyərlərinə çəkdi.
Siqaretin tüstüsü burula-burula havaya qalxırdı. Oğlan siqaret damağında çarpayıya uzandı və ona elə gəldi ki, bu tüstü deyil, qızın saçlarıdır, yavaş-yavaş onun üzünə dağılır. Oğlan qızın xoş ətrini hiss elədi.
Közərən siqareti külü oğlanın sinəsinə töküldü və oğlanı xoş xəyaldan ayırdı. O, birdən-birə qız üçün darıxmağa başladı. Ayağa qalxdı, mobil telefonunu götürüb qıza zəng vurmaq istədi. Ancaq əvvəlcə saata baxdı. Çox gec idi. Gecənin bu aləmi qızı narahat etmək istəmədi. Otaqda o yan-bu yana var-gəl etməyə başladı. Bilmirdi ki, neyləsin. İçini təlatümə gətirən hissləri qızla bölüşmək istəyirdi.
Masa arxasına keçib yazı yazmaq istədi, heç nə alınmadı, bircə cümlə də yaza bilmədi. Köməyinə çöldə yağan yağış çatdı. Yağış yağdıqca elə bil oğlanın tənha daxmasındakı bütün uğursuzluqları yuyub aparır, özüylə yeni, təmiz hava gətirirdi. Oğlan yağış damlalarının bağdakı gülləri çimizdirməsinə tamaşa edirdi. Bu zaman qeyri-ixtiyari beynində təzə misralar yaranmağa başladı. Tez əlini telefona atıb beynində yaranan misraları mesaj listinə yazdı və qıza yolladı:
 İnsafı yox gecənin,
Qərib, soyuq gecənin,
Oyanaraq gecənin
Bir aləmi, darıxdım.
Ardınca bir başqasını, daha sonra yenə bir başqasını...
“Ürəyim sənsizlikdən çırpınır... Axı niyə uzaqlardasan?!..”
Sevdiyi qızın onu on beş il əvvəl öz yuxusunda görməsi əməlli-başlı heyrətinə səbəb olmuşdu. Axı o da neçə illər idi ki, bax, elə həmin bu qızı axtarırdı?!...
Bu, möcüzə deyildi bəs?!