Gözləmək çox pis adətdir. Adam bacara bu adətdən qurtula. Onda əziyyət çəkmərik.  Çünki, nəyisə gözləyərkən ona yaxşı və ya pis-arzuladığın kimi don geyindiririk. Gözləntinin sonu çox vaxt məyusluqla bitir. Türklər demiş “hayal kırıklığına uğrayırsan”. Amma elə də olur ki, hər şey gözlədiyimizdəndə gözəl olur. Təbii ki, nadir hallarda. Gözləməsək yaxşıdı. Nə olacaq, olacaq. Olacağa carə yoxdu.

Hər olanı elə olduğu kimi təbii, sakit qarşılayaq. Bir şeydə var: hər şeyi özümüzdə belə mənasızlaşdırsaq həyatımızın rəngi qaçar. Gözləmək həyatımızı mənalandırır, xəyallarımızı çoxaldır. Bizi xəyallada da olsa gözəl anlar yaşamağa məhkum edir. Bizi həyəcanlandırır, sevindirir. Həyatda real yaşaya bilmədiyimiz anları bizə daddırır. 

Əslində yaxşı və ya pis hadisə baş versin fərqi yoxdu. Biz onu görürük, iştirakçısı oluruq. Amma ona münasibətimiz bizdə-içimizdə baş verir. Bunu özümüzdən başqası anlaya bilməz. Demək ki, biz öz dünyamızda yaşayırıq. Kiminin içində kəndi, şəhəri, kiminin içindəsə böyük imperatorluğu var. Kiminin dünyası xarabalıqlardan ibarət, kiminin dünyası abad.

Hadisələr dünyalarımız birləşəndə yaranır. Hadisələr bitdiyi anda dünyalarımızda ayrılır və baş verənlər hərənin öz dünyasında arzuladığı kimi davam edir.

Sanki, dünya çox barmaqlı əldi. Barmaqların hərəsi bir dünyadı. Onları əl bir-birinə bağlayır. Biz kimi isə incidən elə bil hansısa barmağı sındırırıq. Sonra yumuruq həmin yumuruq olmur. Çox şey əvvəlki kimi olmur...

Bu həyatda incimədən-incitmədən, sevmədən-sevilmədən yaşanmaz. Sındırıb atmaq nə demək. Sıyır keç, qanat, əz, amma sındırma...

Bu həyatda yalnız bu qədər mərhəmətli olmaq mümkündü. Həyat belə qurulub sən başqasının, başqasıda sənin yemindi.(bütün canlılar belə yaşayır)

Özgələrlə nə işimiz. Biz sevdiklərimizi incidirik. Sevdiklərimiz bizi incidir. Bəlkə incitmək elə sevməkdi?! Bəlkə sevdiyindən ayrılanda ona dediyin “son acı söz” onunla yaşamayacağın xoş günlərin qisasıdı?

Uşaq vaxtı müəlliməmiz demişdi: hər qəlb sındıranda ürəyimizə qara xal düşür. Böyüdük. Böyüdükcə günahlarımızda böyüdü, incitdiyimiz insanların sayıda artdı. Demək ki, sevdiklərimizdə çoxaldı...

Ürəyimizdə “qara xal”dan yer yoxdu daha. Sənə ürəyimi verərəm demə!...

Aylar keçdi, il dolandı yeni nağıl yarandı.

Qədim Olimpdə, Parnas dağının ətəyində, Stiks çayının kənarında Peney adlı bir qoca yaşayırdı. O, kasıb komasında tək-tənha ömür sürürdü. Tənha qoca meylini bağçasında bitən Dəfnə ağacına salmışdı. Ona qulluq edir, onunla dərdləşirdi. Dəfnənin xoş ətirli ağ çiçəkləri qocaya tənhalığını unutdururdu. 

Peney ovculuq etməklə qarnını doyururdu. Bəlkədə bu eldə onun kimi mahir oxatan yox  idi. O, həm də çox səxavətliydi. Qapısını döyən bütün yolçuları yedirər-içirər, gülər üzlə yola salardı. Qapısı döyüləndə uşaq kimi sevinərdi. 

Tanrı qoca Peneyi mükafatlandırmaq qərarına gəldi. Bir səhər qocanı körpə qığıltısı yuxudan oyatdı. Təəccüblənsə də tələmtələsik qapını açdı.  Palıt yarpağına bürünmüş körpəni görüncə sevindi. Səma rəngli gözləri dəniz kimi çalğalandı. Körpəni evə apardı.  Ona ad qoydu- Apollon. Onu öz oğlu kimi böyütdü.  Apollona ox atmağı, ov ovlamağı öyrətdi. 

İllər ötdü Apollon böyüyüb gənc yaşına çatdı. O,  gəlişi ilə qoca Peneyin tənhalığına son qoymuşdu, amma indi özü tənhalıqdan sıxılırdı. 

Apollon saatlarla Dəfnə ağacının altında uzanıb xəyala dalır, ağ çiçəkləri qoxlaya-qoxlaya yuxuya gedirdi. 

Peney ata vəfat etdi. Apollonun dərdi birə min artdı. O, indi həqiqətəndə tənha qalmışdı. Onun gözlərindən sellər axırdı. Stiks çayının suyu daşırdı. Göz yaşlarından utanan Apollon üzünü çayda yuyurdu ki, birdən qarşısında göyərçin qanadlı, qıvrım saçlı məxluq peyda oldu. Bu Erot idi, sevgi hədiyyə edən mələk.

O dedi: Apollon, vaxtı ilə gəlişinlə qoca Peneyi tənhalıqdan xilas etdin. İndi isə özün tənha qalmısan, amma mən səni bu tənhalıqdan xilas edəcəm. 

Apollon: necə?!

Erot: evə qayıt 

Apollon evə qayıtdı. Komaya girməyə cəsarət etmədi. Ağacın altında uzandı ki, bir az yorğunluğunu çıxarsın. Birdən xəfif meh əsdi. Dəfnə yaşıl libaslı, yaşıl gözlü gözəl bir qıza döndü. Yarpaqları saçlarına, budaqları qollarına çevrildi. Apollon Dəfnəni görər-görməz ona aşiq oldu.  Erot, Parnas dağı, Stiks çayı Apollon və Dəfnənin nigah şahidi oldular. Erot onlara dəfnə yarpaqlarından və çiçəklərindən hörülmüş sehirli çələng hədiyyə etdi. 

Erot Apollona dedi: bu çələngi qoru. Əgər bu çələng başqasının əlinə keçsə Dəfnə yenidən ağaca çevriləcək. Unutma! Özünü tənhalıqdan, Dəfnəni ağaca çevrilməkdən qoru. Xoşbəxtliyin öz əlindədir.

Bu nağılı oxumuram ki, mışıl-mışıl yatasan oxuyuram ki, fikirləşib  ağıllı yol tapasan.