Vasif Əlihüseyn - Sənin ər evində öz ehtiyacın...
10.09.13
Vasif Əlihüseyn 1985-ci ildə Cəlilabad rayon Muğan kəndində anadan olub. Moskva Sosial Dövlət Universitetinin filologiya fakulitəsini və Bakı Slavyan Universitetinin yaradıcılıq fakulitəsini bitirib. AYB-nin üzvüdür. “Ayrılığın rəngi” adlı ilk şeirlər kitabının müəllifidir.
KƏNDİMİZ
Bu ildə qar yağdı
bu ildə
İsinməyə ümüd gəzdi
kəndimiz.
Aldatdılar...
qaz da çəkmədilər
kəndimizə.
Babamdan yadigar
“Tut” ağaclarının
budaqlarını qırdıq
yenə də.
bacalar tüstülədi göylərə,
soyuqdan
Ərləri xaricə
çörək dalıyca getmiş
gəlinlər.
Bir toyuq başı kəsdirməyə
kişi tapmadılar
sünnət olunmamış uşaqlara,
“Bismillah” deməyi,
bir də “Qiblə”ni göstərdilər.
Beləcə hər qış
kəndimiz neçə ağac
yandırıb
çəkdi ciyərlərinə.
Ümüdləri
bir az daha çox
qırıldı gəlinlərin
toyuq başı kəsən uşaqların
sayı artıqca.
ÜRƏYİM ƏRKÖYÜN UŞAQDI
Bir gün, bir il kimi çətindir mənə,
Yumsam da gözümü sabah açılmır.
Taleyim özündə elə gizlənib,
Gördüm söyləyəni hələ tapılmır.
İndi, gedişinə qan ağlayıram,
Bu eşqin alovu tək səni yaxmır.
Ürəyim ərköyün uşaqdır, gülüm,
Nə qədər çağırsam sözümə baxmır.
Mən kiməm, ömründən ötəri bir kəs,
Səni tanıyaydım, səni biləydim.
“Yox” sözün dilə yox, ələ düşəydi,
Tapıb mən hardasa kaş gizlədəydim.
İndi, ikimiz də eyni şəhərdə,
Artıq yad adamıq, daha neyləyim?
Sənin ər evində öz ehtiyacın,
Mənimsə qarşımda öz gələcəyim.
GECƏLƏRİ ZÜLMƏT DÜŞÜR...
Bu sabahın üzü gedir,
ömür sona çatan yerə.
Qoy əlini gözün üstə,
boylan günəş batan yerə.
Əllərim bir əlçim çiçək,
yolundadı ləçək-ləçək.
Kim səni hardan görəcək?
qayıt, məni atan yerə.
Ömrümüz birdi, ötüşür,
Yaşayırıq hələ şükür.
Gecələri zülmət düşür,
nənələrim yatan yerə.
|
