On birinci sinifdə oxuyanda paralel sinifdəki S.-yə - qaraşın bir oğlana dəlicəsinə vurulmuşdum, bu günlərdə "skype"da şəklinə rast gəldim. İlahi, bu illər ərzində, demək olar ki, onun dəyişib-dəyişmədiyi barədə hər ay düşünmüşdüm. Day sevib-eləmirəm e, sadəcə maraq üçün. Tez-tez guya küçədə rastlaşacağımız barədə hekayələr uydururdum və bu hekayələrdə biz bir-birimizi tanıyırdıq...
 
Amma və lakin... şəkli görəndə özümə gələ bilmədim... Bəlkə, elə o da mənim şəklimi görəndə eyni hissəri keçirib, bəlkə, heç fikir verməyib də. Hərçənd, fikir verməmiş olmaz... Dediyim odur ki, ikimiz də bu illər ərzində vəhşicəsinə kökəlmişik. Özümü bilmirəm, amma onun mənalı sifətindən indi keylik oxunur. Bilirəm, adam vaxtilə sevdiyi adam brədə belə yazmaz, etik deyil, amma etika səmimiyyətimə baş əyib təzim elədi, neynim axı. O qara atəşli gözlər də sönüb. Bəs deyirdilər, gözlər heç vaxt dəyişmir???...
 
Hə, sonra yadıma rəfiqəm düşdü. Oyunbaz R... Yaxşı yadımdadı, Novruz bayramına az qalırdı, birdən necəsə söhbət oğlanları yoldan çıxarmaqdan düşdü. Mən demədim ki, yoldan çıxarmaq üçün yalnız özünün yoldan çıxmağın kifayətdir, ya da birinci ikincidən doğur. O zaman indiki qədər hazırcavab da deyildim axı. Məni fərasətsizlikdə suçlayan rəfiqəmin oyunbazlığının limitini öyrənməyə qərar verdim və deməli, özüm də yeni oyun qurdum. Açar söz "sən bacarmazsan" idi. Bilirdim ki, bacarar, S.-ni yoldan çıxarmaq üçün xüsusi istedada malik olmaq lazım deyildi. Altşüurda bəlkə, öz səbrimi və qısqanclığımı, rəfiqəmin mənə münasibətini öyrənmək istəkləri də vardı və biz o zaman mənim sevdiyim S. ilə bağlı mərcə girdik. R. həmin vaxt öz xalası oğlunu sevirdi. Dedidiyinə görə, dəlicəsinə.
 
Novruz bayramını sinif yoldaşlarımdan birinin evində qeyd edirdik.  Qəsdən S.lə R.i yanaşı oturtdum. Onun missiyası da da asanlaşsın deyə. Bundan sonra nə gözləyirdimsə, o da oldu. Qız mənim sözlərimə özünün bəstələdiyi bir mahnını oxudu, sonra həzin musiqi altında rəqs elədilər. Arxasını dəqiq bilmədim, rəzalətə sonadək baxmaq fikrim yox idi. Sakitcə evə gəldim. Sonra R.  - S.in onun barmağındakı yaşıl qaşlı üzükdən necə öpməsini gündə min kərə danışırdı mənə. Ağlaya-ağlaya. Əlbəttə ki, ağlaya-ağlaya. Sevgi romanları cəmi 2 həftə çəkmişdi, sonra R. haqqında söz-söhbətlər məktəbi bürümüşdü. Mənsə hələ də S.ni sevirdim, R. isə hər gün bizə gəlib qucağımda ağlayırdı. Bağışlamamışdım, bu gün də bağışlamamışam, amma sevinmirdim də. Bir az məyus idim, vəssalam. Və tez-tez öz aləmimdə ona sual verirdim: "Sən niyə belə elədin axı"...
 
Sonra mən ailə qurdum, sonradan o. R. ərə gedibmi, getməyibmi, bilmirəm, onu bilirəm ki, kişi görəndə ağzı qulağının dibinə gedirdi, fərqi yox idi qarşısındakı kimdi -  A. ya Ş...  On səkkiz il keçib, daha mərc gəlmirəm, amma mən hər il bu hekayəti xatırlayıram. Sağ olsunlar, unutmağa qoymurlar. Hamısı da "peşman olur", mən də hamısını "başa düşürəm", hamısına qucaq açıram, amma bağışlamıram.  Bağışlamağı bacarsaydım, yəqin, indi tək qalmazdım. Amma elə adamlarla bir yerdə olmaqdansa, tək qalmaq yaxşıdır və məsləhətdir...


Avanqard.net