Yazıçı dostum Kənan Hacı ilə Yasamalın qədeşvari çayxanalarının birində çay içib dərdləşirdik. Gün əyiləndən oturub, dağı arana, aranı dağa aparıb kəklikotulu çaya dəm tutmuşduq. Saat 10-11 ararsı qalxıb evə doğru yol aldım.Avtobusa mindim. Avtobusda gündüzün basa-basından əsər-əlamət qalmamışdı. Salonda yeddi-səkkiz sərnişin olardı. Hər kəs bilir ki, salonun lap axırıncı oturacağı sakit bir yerdir, necə deyərlər, gözdən -könüldən uzaqdır. İmkan olan kimi özünü dürtürsən ora, ta istədiyin dayanacağa qədər şellənirsən. Əli uşaqlı qadınlar, gözü eynəkli qocalar gələndə rahat yerindən qalxmağa ehtiyac qalmır. Nə gizlədim, mən də avtobusun sonuncu oturacağında əyləşməyə adət eləmişəm. Bu dəfə də adətimə xilaf çıxmaq istəməsəm də baş tutmadı. Arxadakı uzun oturacağın tən ortasında, 30-35 yaşlı, orta boylu, dolu əndamlı qadın əyləşmişdi. Kök qadın desəm daha düzgün olar. Vəziyyəti belə görüb arxaya keçmək fikrindən daşındım. Təqribən bir dayanacaq gedəndən sonra avtobus sürücüsünün qəfil eşidilən səsindən diksindim:

- Ay xanım, ora uzanmaq üçün deyil, içəridə sərnişinlər var, ayıbdır.
İstər-istəməz arxaya baxdım. Gözlərimə inanmasam da, həqiqət qarşımda məyusedici mənzərə yaratmışdı. Həmin bu dolu əndamlı qadın heç kimi vecinə (və yaxud nəyinəsə) almadan oturacağa sərələnmişdi. Əllərini cütləyib başının altına qoymuşdu, çantası isə salonun döşəməsinə düşmüşdü.

Avtobus sürücüsü daha da əsəbiləşdi:

- Səninlə deyiləm, ora yatmaq üçündür? Dur, düş aşağı. İçəridə sərnişinlər var,düş aşağı.

Qadın, sərnişinlər üçün olan dayaqdan tuta-tuta birtəhər qalxıb, göz qapaqlarını zorla açdı, yuxulu-yuxulu qırıq-qırıq, anlaşılmaz sözlər dedi.
Artıq mənə və digər sərnişinlərə, gecə olsa da, gündüz kimi aydın idi ki, xanım sərxoşdur. Necə deyərlər, nəyi var vurub!

Avtobus sürücüsü ilə sərxoş qadın sərnişin arasındakı dialoqu bura yaza bilmirəm. Etik qaydalar bir yana, bəlkə də indiyədək bu “deyişmə” zamanı istifadə olunan sözlər heç vaxt, heç yerdə yazılmayıb. Kağız üzü görməyən ifadələri eşidən digər iki xanım abrına qısılıb avtobusdan düşdü.

Sürücü ilə sərxoş qadın arasındakı “söz güləşi” qızışırdı. Lap qabaq sırada oturan 60-65 yaşlı kişi eşitdiklərinə dözməyib sürücüyə qahmar çıxmaq istədi.

- Ay xanım, eyib deyil sənin üçün, özünü apara bilmirsən. Məgər, avtobus yatmaq üçündür ? Polis çağırıb səni düşürək?!

İri əndamlı qadın, özünü tarazlayıb ayağa durmaq istədi, bacarmadı. Sürücünü buraxıb, kişi sərnişini söyməyə başladı.

-Sən kimsən, mənə nəsə deyəsən. Atanın avtobusudur, şofer bilər, mən bilərəm. Ay... oğlu ...

Yazıq kişi yaman pərt olmuşdu. Bəlkə də bu vaxta qədər onu keç kim belə “şirin” sözlərə qonaq etməmişdi. Sərxoş qadın isə kişidən əl çəkmirdi ki, çəkmirdi. Səsini qaldırmağından hiss olunurdu ki,bərk əsəbləşib. Ayağa qalxmağa çəhd eləməsi ilə, döşəməyə yuvarlanmağı bir oldu. Bir təhər oturacaqlardan tutub ayağa qalxdı. Üst-başı toz-torpağın içindəydi. Gedib, sürücüyə qahmar çıxan kişinin başının üstünü aldı. Söyüşün biri bir qəpik. Yazıq kişi utandığından bilmirdi ki, neyləsin. Sərxoş qadın yumruqlarını düyünləyib, kişini hədələyirdi:

- Məni polislə qorxuzursan, sən kimsən axı?!

Çarəsiz kişinin “ay xanım, əl çəkin məndən” yalvarışının da faydası olmadı.

Gülməli və ağlamalı vəziyyət yaranmışdı. Gördüyüm mənzərədən məyus olmuşdum.İçkinin təsirindən pis vəziyyətə düşən kişiləri çox görmüşdüm,lakin qadının bu rəzil halı ilə ilk dəfə rastlaşırdım.Düzü, qadının bu qədər “çoxmərtəbəli” söyüşlər bilməsinə təəccüb edirdim.

Avtobus 20 yanvara çatanda sərxoş qadın nəhayət, kişidən əl çəkdi.Sürücüyə yaxınlaşdı.Sükanın sağ tərəfindəki dolab sürməsinə oxşar, üstünə qəpik düzülən taxta qutudan 20 qəpik götürüb ona uzatdı.Çətinliklə avtobusdan düşüb, adamların içində gözdən itdi...

İnterpress.az