Yad şəhərdə
 

Səhərlər durub tanımadığımız
bir şəhərin dar küçələrini
süpürürük, zibilini daşıyırıq.

Gecələr
dərisini gün yandırmış
qıvrım, cod saçlı yetim uşaqlara
ən xoşbəxt şahzadənin nağılını danışırıq...

Kimsə gəlməlidir.
Günlər uzanır və heç kəs gəlmir.

Geriyə baxmaq dəhşətdir.
Görürsən ki,
illər öncə qulağını qatar relsinə dirəyib
uzaqlar arzusuyla yaşadığınçün
səni gətirib uzaqlara atıblar...
 
Görürsən ki, yiyəsizsən.

Görürsən ki, bu amansız məhəllədə
günbəgün itlər də yoxa çıxır,
pişiklər də.
Bilmirsən öldürürlər, ya azdırırlar.
Bilmirsən hönkürüb ağlayasan,
ya eləcə kədərlənəsən...

Bir doğma adam gəlsin,
elə bir doğma adam ki,
onu öpmək yox, qoxulamaq istəyəsən.
Yanında olduğuna əmin olmaq üçün
əlini üzünə qoyub yoxlamaq istəyəsən.
 
Günlər uzanır. Amma heç kəs gəlmir...
 
Və sən bir-bir ölürsən...


Qadın və s.

Bütün dustaqların bir qayğısı var:
yeni həyata necə başlamaq –
harada, kiminlə…

Bəmbəyaz bir qadın
yorğun təbəssümlə
axır küçədə -
leysan yağışda su kimi
üzüaşağı...
 
Kişiylə qadının görüşü
tale deyil yəqin,
ssenaridir düşünülməmiş.
Adəmlə Həvvanın işidir –
sonadək görülməmiş...

Qadın – küçə qaydalarını pozmaqdır.
Və bir az uduzmaqdır.

Bütün dustaqların bir qayğısı var:
yeni həyata necə başlamaq –
harada, kiminlə…
 
Həyata qadından başlamaq
taleyindən kənara çıxmaqdır,
bədbəxtlikdir yəni...
...Ah, yazıq Pirosmani...

 

Yeni kino: “Qaraçı qadının günəşi”

Yer palçıq, hava soyuq.
 
Mən yeni kinoyam:
“Qaraçı qadının günəşi”.
Əvvəlimdə payızdır,
adamlar xoşbəxt...

Qəzet oxuyur, bağ belləyir,
ağac əkirlər...

Qaraçı qadın var,
adamları tutur bir-bir,
deyir günəş mənimdir.

Sevgi də var…
Janrı: dramma.
...
Amma...
...
Adamlar təkdir...

Yeni kinoyam,
davamım ümidsiz,
sonum kədərli...
Amma möhtəşəm:
qaraçı qadın ağlayır:
“Günəşi itirmişəm...”

 

***
 

Şərif Ağayara

Bir gün oyanıb
dəmir barmaqlıqlardan çıxan
və üzü sənə addımlayan
qoca bir kişiyə çevrildim.

Bir əlimi iflic vurdu,
bir əlimi sənə verdim.
Bir üzümü saqqal basdı,
bir üzümü sənə çevirdim.
Bir yarım qurumuşdu,
bir yarımla sevirdim –
səni, onu, hamını...
 
Hamını sevmək olmur –
keçən il anladım bunu.
Bu ilsə sağlığıma ən yaxşı sağlıq deyildi,
badə qaldırdı dostlarım.
Şərif bir sualla çəkdi şəklimi:
“Olar ağlayım?..”

/aydinyol.az/