Hekayə

Yorğanı onun üstünə çəkib üz-gözündən öpdü və: “Gecən xeyirə qalsın, balaca balam.”-dedi, işığı söndürdü və mətbəxə keçdi. Bir azdan mətbəxdən qab-qacaq səsi gəlməyə başladı.

O yenə tək qaldı. Yenə də mətbəxdən gələn qab-qacağın səsi ona dava-dalaş, hay-küy, qışqırtı və bağırtı səsini xatırlatdı. Yenə yadına bıçaq və tapança düşdü...

Yenə də, hər gecə olduğu kimi,  kiçik xəyalları məchul sonsuzluğa daldı. Yenə də cavabını tapmadığı suallar zehninə gəldi, hər gecə olduğu kimi yenə də kimdənsə soruşdu : “Atam hanı? Niyə bizimlə yaşamır? Bəs onda Şücaətin, Dəyanətin ataları niyə öz evlərindədir? Onlar hər gün ataları ilə salamlaşırlar, yatanda atalarına gecən xeyirə qalsın deyirlər... İstədikləri vaxt da atalarını qucaqlayıb öpürlər...”

Hər axşam olduğu kimi yenə də göyə baxdı və yenə də Allahdan küsdü: “Danışma, mənimlə! Səndən küsmüşəm!”-dedi.- Atam niyə gəlmir? Niyə anam tez-tez ağlayır? Hamısını edən sənsən. Bəs nə oldu, deyirlər, sən çox güclüsən, bəs hanı gücün?” Allahdan küsdükdə özündən də küsdü. Özündən küsdükdə anasından da küsdü. Bu boyda ana, atanı gətirə bilmir? Anasından küsdükdə əmisindən də küsdü. Niyə atasını gətirmir? Əmisindən küsüb dayısını da, xalasını da, bibisini də, nənə-babasını da bir-bir yadına saldı. Yadına salıb hamısından bir-bir küsdü. Hamısından küsdükdə isə hər yer qaraldı... Qapanmış kirpiklərinindən qulaqlarına doğru bir damla yuvarlandı...

Qaranlıq gecələrdə hamıdan küsmüş, hamıya qəzəbli, hamıdan və hər şeydən atasızlığın intiqamını alacaq bir körpə böyüyürdü.