Artpress.az gənc yazar Xanım Aydının "Çiyələk" hekayəsini təqdim edir.

    Of... Bu kişi yenə bədxərclik edib - bir yeşik çiyələk alıb gətirib. Özü də əlasından. "Viktoriya" sortu. Bir ətri gəlir gəl görəsən. Bu qədər işin gücün içində heç yeriydimi bunun? İndi gəl bu istidə mürəbbə bişir, kompot bağla. Nəyimə lazımdı axı bu qədər çiyələk? Bişirməsəm də xarab olacaq, deyinəcək ki, əzab-əziyyətlə qazanıram, alıb gətirirəm zəhərə döndərib zibilə atırsan ...

    Balaca idi... Ay bu kasıbçılığın üzü qara olsun... Ana-bala "vosmoy"dakı kolxoz bazarına getmişdilər... Müəllim maaşına nə düşür ki?! Yaz meyvələrinə ancaq baxmaq qalırdı. Bazar anasının diliylə desə "od tutub yanırdı". Piştaxtalarda alça, çiyələksə elə bərq vururdu ki, elə bil ulduzdular. Qiymətləri də ki... Birdən anasının qulağına çiyələk istədiyini pıçıldadı. Meyvələrdən ən çox onu sevirdi axı. Ana bir addım o yana, bir addım bu yana vurnuxa-vurnuxa çiyələk satanı yanlayıb dilləndi: "Qardaş, bundan üç-dörd ədəd zəhmət olmasa çək, uşaq istəyir". Satıcı "ver uşaq yesin, pul-mul lazım deyil" - bir ovuc çiyələyi qadına uzatdı. Qadın pulsuz olmaz, nə eləyir qiymətini de, pulunu verim. Müftə istəmirəm" dedi. O an utandığından və çəkdiyi vicdan əzabından bilmədi qızcığaz neyləsin, harda gizlənsin. Kaş ki, anama çiyələk istədiyimi deməzdim. Axı bilirdim ki, pulu yoxdu. Niyə onu kiminsə yanında utana-utana bir neçə çiyələk çəkdirməyə məcbur etdim? Nə hisslər yaşadığımı ömrüm boyunca heç vaxt unutmadım... Atam sağ olsaydı... ehh... Sağ deyil ki... Nə boş-boşuna xəyallar qururam yenə? Dünyanı, onu-bunu günahlandırdığım bəsdi daha! Olanlarla barışmaq, yorğana görə ayaq uzatmaq lazım idi indi... Başqa əlac yox idi... Qayıdanda anası torbaların ağzını sıxıb bağlamırdı, şişgin saxlayırdı ki, qonşular deməsinlər ki, kasıb yaşayır, yazıq deməsinlər. Ayın ortasına çatmamış artıq gələn ayın maaşının az qala yarısı qədər borc yığılırdı. Çətin idi... Çox çətin idi... Lakin mətin idi... Nimdaş paltarda, bir qarnı ac, bir qarnı tox böyüydürdü balasını...

    Bu hadisədən sonra heç vaxt çiyələk istəmədi, daha doğrusu çiyələk istədiyini dilinə gətirmədi. Sanki küsmüşdü ondan. O bapbalaca çiyələk ona dünya boyda həyat dərsi vermişdi. Daha sevmirdi nə onu, nə də həyatı... Çarpışırdı... Balıq susuz qalanda çabalayan kimi çabalayırdı... Mübarizə aparırdi... Küsgün baxışlarında günəşi doğurmaq istəyirdi...

    Bax həmin günün xatirəsi yadına düşdü... Nəyinki həmin gün, yağışda köhnə ayaqqıbıda islanmış ayaqlarını, utana-utana geyindiyi qohumların paltarları altında gizlənən vücudunu, tay-tuşlarının təkəbbürlü baxışlarını, özündə hiss etdiyi fərqlilik duyğusunu, çərpələng kimi  uçurduğu bütün arzularını xatırladı. İtirdiyi, bəlkə də heç yaşamadığı uşaqlığını, çaya buraxılmış kağız gəmicik kimi üzüb gedən gəncliyini xatırladı... İndi qarşısında dayanan bir yeşik çiyələyə baxıb gözləri dolmuş, yamanca kövrəlmişdi. Çiyələk ətiri və zərifcə qırışlanmış yanağına süzülən göz yaşı onu yenidən qarışan fikirlərindən indiyə qaytardı. Həminki gün kimi bu gün də çiyələyin dadı zəhərə dönmüşdü.  Naşükür olduğuna görə özü-özünü qınadı. Dünyanın axışına bir bax... Həyat doğurdan da qəribədir... Dünən üç-dörd çiyələyə əli çatmayanın bu gün qarşısında bir yeşik çiyələk dayanıb, o da deyinir ki, neynirəm bu qədər meyvəni. Sanki təxirə saldığı Allaha şükrü indi tez dilinə gətirdi. "İlahi, verdiyin hər bir nemətə görə min şükür! İlahi, heç bir valideyni övladı qarşısında üzü qara etmə! Ey aləmlərin Rəbbi, ey yeri, göyü yaradan Allah!"