Həyat bizi istəmədiyimiz yerlərə aparır. Dayanıb geri qayıda bilmədiyimiz o yerlərdə hər şeyi zamanın üstünə yıxırıq, zamanla geri qayıdacayıq deyirik. Amma bəzən zaman bizi geri qaytarmaq istəmir əlimizi buraxıb öz bildiyini edir biz isə yenədə gözləyirik.  
     
        Həqiqəti bilir, görürük ama yenə də tərpənmək, hərəkət etmək istəmirik zaman gəlsin bizi qaldırsın deyirik, özümüz özümüzü aldadırıq. Bu aldanış uzun çəkir yeni ünvanlara gedirik amma gəldiyimiz o yere heç vaxt qayıtmırıq. 
    

           Olduğun yerin əslində olmaq istəmədiyin bir yer olduğunu hiss edəndə hər şeyə və hər kəsə qarşı bir soyuqluq yaranar, heç nə səni sevindirməz, ürəyini açmaz. Bu yoldan geri qayıtmaq kimi bir şansın da yoxdu, yox olub getmək kimi seçimin də olmaz. Xərclədiyin zamanı boş yerə xərcləmiş olmaq və onu zibil qutusuna atmaq elə ağır gələr ki, insana. Məcbur davam edərsən həyata, məcbur gülümsəmələr, məcbur danışmalar. Məcbur olduğun bu qədər şey var ikən gedə bilmirsən amma xəyalların başqa yerdə olar.
    
           Bəzən ən sadə şeylər üçün belə “sabah” ilə başlayan cümlə qurduğumda içimdə ruhumun incidiyini hiss edirəm. Hər dəfə “sabah” deməyim içimdə bir üzüntüyə çevrilir. Bu həyat insana çox şey öyrədir sabahın olmama ehtimalını, hər günün belə keçməyəcəyini, yıxılmağı və ən sonda ölümü öyrədir.
    
            İnsan üçün ən çətin olan etdiklərindən peşman olmaqdan əlavə etmədiklərinə peşman olmaqdır. Amma yaşamaq davam etdikçə heç nə üçün gec deyil, əgər həyat səni bir yerə, həm də gözəl bir yerə gətiribsə onun davamı da gələcək. Elə bir zaman gələr ki, həyat insanı xəyalını belə qurmadığı bir yerə aparar, elə bir yerə ki  ruhunda  sakitlik hiss edər bu sakitlik bu günə qədər heç hiss etmədiyin bir istilikdir. İçində həm də bir üzüntü olar bu zamana qədər tamam fərqli xəyallar quraraq bu xəyalı heç qurmamaq, gedən zaman içində bu rahatlığı heç bir yerdə hiss etməmə üzüntüsü.
    
            Bəzən insanlar həyatı ancaq ağ rəng varmış kimi yaşayırlar qara rəngin olduğunu unudurlar qara rənglə qarşılaşdıqlarında günəşli bir gündən fırtınaya düşmüş kimi olarlar, ömürləri boyu isinə bilməzlər günəş onlar üçün doğmaz.
 Yaşamaq deyirik, onun mənasını ömür boyu anlamırıq, həyatın ancaq ağ rəngdə olmasını, zamanın ancaq bizə işləməsini, ölümün heç vaxt gəlməməyini istəyirik. Sabah həmişə olacaq, bu gün də var demək sabah da olacaq deyirik. Bir şeyi unuduruq sabahlar olacaq amma bizim olmağımız dəqiq deyil. İnsanın həmişə bir ümidi var və o ümid həmişə arzularda gizlidi. Sabaha aid arzular olmasa ümiddə olmaz, amma o arzuların olma ehtimalı yoxdusa insan yuxuda yaşamış olar və yuxuda ikən də bu dünyadan gedər. 
    
             Bir dünya fikirləşin ancaq ağ rəngdə olan... Nə qədər maraqsız nə qədər sıxıcı olar.  Bu həyat çətinliklərlə, gözləmədiyimiz anda gələn hadisələrlə gözəl.  Həyat zamanla bir yerdədi, biz isə onları var edən insanlar.
    
              Zaman bizi gözləmir yanımızda durmur, çalışaq zamanı özümüzə bağlayaq, sabah var deyib yaşamayaq bu gün var deyib arzularımızı reallaşdıraq.