Hekayə

    Çiskinli payız səhəri... Leyla baxışlarını Əlidən çəkmirdi... Sanki bu ömrü yenidən yaşamaq, yenidən bir-birinə aşiq olmaq, sözsüz-səssiz sevmək istəyirdi... Qarşısında beli bükük, yaşlaşmış həyatının yeganə yoldaşını sanki qoyub getməyə ürəyi gəlmirdi... "Mənsiz necə olacaq? Nə tapıb yeyəcək? Naxoşlayanda dava-dərmanını kim verəcək? Nazını kim çəkəcək? Hər gün təzyiqini kim ölçüb onu müalicə edəcək?" Fikirlər onu hətta ölüm ayağında da rahat buraxmırdı. Gözündə o həminki məktəbli oğlan, özü də həminki o məktəbli qız idi. Birinci sinif, həyacan, ürək döyüntüsü... Hə şey xatirndəydi...

    "Uşaqlar, sizi təbrik edirəm, artıq məktəbli olmusunuz! Məktəbdə oxumağı, yazmağı öyrənəcəksiniz!" - müəllimə əl hərəkətləri və möhkəm səslə nitqi qüsurlu uşaqları salamladı. Şagirdləri bir-birləriylə tanış elədi Elə ilk gündən Əli Leylanın qoruyucu mələyi oldu. Onu hamıdan qoruyur, kimsənin onun xətrinə dəyməsinə icazə vermir, qayğısına qalırdı.

    Əli anadan olanda bütün nəsil sevinmişdi. Gözəl bala idi. Valideynlərinin ilki, nəslin gözünün ağı-qarası idi. Hər şey çox yaxşıydı.. Və bir gün anası beşikdə oynaqlaşan Əlinin səsə-küyə qığıldamırdı. "Əli! Əli! Əliiiiii!!!" - Validə körpəni çağırmağa başladı. Uşaq səsə baxmırdı. "Əli!! Aaaay Əli!"... Yenə də qığıldamırdı. Möhkəm əl çaldı, oyuncaqları bir-birinə möhkəm vurdu ki, səsə diksinsizn. Əli heç nəyə əhəmiyyət vermədən öz aləmində qığıldayırdı. Gözlərinə qaranlıq çökdü! Yer ayaqlarının atlından qaçdı ananın. Oğlum... " Ay Allah! Axı niyə?! Niyə mənim balam?! Əli! Əli! Nolar, mənə bax! Əli!.. Ay Allah itin olum! - deyə fəryad elədi. Tibbi təhsil aldığına görə uşağın bu hala düşməsinin nəticəsini yaxşı bilirdi... Validənin əlində xınasının rəngi getməmiş, gözlərinə rəngsiz dünyanın bulanıqlığı hopmuşdu. Həyat onu sındırdıqca bərkiyirdi. Əldən düşməyə haqqı yox idi Validənin... Əli də yavaş-yavaş böyüyürdü. Həyatda anladığı, anlamadığı çox şeylər varıydı.

    Leyla gül üzül balaydı. Dəniz gözlərində sanki dünya qaynayırdı. O qədər saf və məsum siması vardı ki.. Onu sanki bir mələk göylərdən qanadlarında yerə endirmişdi. Çiçək ətirli idi. O da böyüyürdü... Bir təbib, bir həkim, bir pir, bir ocaq qalmamışdı ki, valideynləri aparmasın. Amma nə fayda...

    Bəlkə də belə olmalıymış... Bəkə də tale onları qovuşduracaqdı deyə belə olmalıymış... İllər ötürdü...  Bir sinifdə oxuyurdular. Bir-birlərini qarğadili sözlər, işarələr, hətta baxışları elə gözəl anlayırdılar ki...  Əli gözəl rəsmlər çəkir, müsabiqələrdə qalib olurdu. İndi də Leyla onu qoruyurdu. Öz duaları, sevgisi və sədaqətiylə. Bir-birləriylə canbir qəlb idilər. Valideynləri onların bu mehribanlığından fərəhlənirdilər. Uşaqlara görə onlar da rəfiqə olmuşdular...

    Məktəbi bitirmişdilər... Əli artıq tanınmış rəssam olmuşdu. Yenə də Leyla onunçun dünyanın ən gözəl, ən zərif çiçəyi idi... Çəkdiyi əsərlərin hər birində Leylanı xatırladan nəsə olurdu... Leyla onun rəng dünyası, çəkmək istədiyi yeganə əsər idi... Leyla da Əlisiz qala bilmirdi... Öyrəşmişdilər... Arada bir-birlərindən küs gəzdikləri də olurdu... Amma elə bircə baxışdan barışır, küsülü qalmağa tablaya bilmirdilər... Evləndilər... Əvəzsiz günlər yaşadılar. O sevgi, o xoşbəxtlik hər bir yastığa baş qoyana nəsib olmurdu... Həyatları Əlinin rəng dünyasının rəngində idi: Al-əlvan, dolğun, parlaq...

    Qüruba doğru Leylanın vəziyyəti yenidən ağırlaşır. Əlini bu dünyada tək qoyub necə getsin? Get-gedə gücsüzləşən əllərini var gücüylə sıxıb ayrıla bilmirdi...

    Beşinci sinifdə oxuyurdular... Leyla məktəbin bufetindən kökə alıb sinfə qayıdırdı... Qolları zəif olduğundan qapının dəstəyini çəkib aça bilmədi... Qapının arxasından "Əli, Əli!" qışqırıb onu köməyə çağırdı... Əlinin fikri  lövhədə qalmışdı, qapıya sarı baxmırdı... Leylasa son ümid kimi yenə də Əlini səsləyir, ayaqlarını döşəməyə möhkəm vururdu... Başqa əlacı yoxuydu... Birdən Əli döşəmədən hiss etdiyi ayaq tappıltısından Leylanın qapıda olduğunu hiss elədi. Yüyürüb qapını açdı. Sanki Leylanın xilaskarı idi...

    Get-gedə nəfəsi daralırdı... Gözlərində günəş sönürdü. “Əli, əllərimi buraxma! Məni naəlac qoyma – o günki kimi. Qapını aç, gümanım, ümidim də sənsən!"- deyirdi.. Ürəyinin döyüntüsü döşəmədəki taqqıltıyla həmahəng idi. Elə bil əlini buraxsa dünyadan ayrılacaqdı... Narınca yağış yağmağa başladı...

    Xatirələr... Göy rəngli, ağ xalları olan çətirin altında məktəbə qaçırdılar... Məktəbdən qaçırdılar... Əli çətiri Leyla tərəfə tuturdu... Bəzən əlcəklərini evdə unudurdu... Leyla da həmişə əlcəyini Əliyə geyindirirdi...

    Yağış kəsir... Buludların arxasından göy qurşağı görünməyə başlayırdı... Deyirlər ki, iki sevən göy qurşağının altından keçsə, əbədi xoşbəxt olur. Özünü xoşbəxt hiss etmək üçün Əli dərnəkdə müəllim deyənləri yox, həmişə öz bildiklərini, istədiyini çəkirdi. Bu yaşda da uşaqlıq vərdişindən əl çəkmədi. Qutudakı son dərmanları da ovuclayıb uddu.. Leylanın artıq soyumaqda olan əllərini tutaraq çarpayıya uzandı... Göy qurşağına doğru addımladılar... Getdikcə yaşadıqları baharın son çiçəkləri solurdu... Artıq geridə qalan ömürdə məktəbin zəngi, müəllimlərin səsi, Əlinin mükafatları - çox şeylər xatirəyə çevrilirdi.. Əbədiyyətə qovuşurdular... Göy qurşağı Əlinin rəng dünyasına, günəşsə Leylanın sevgisinə bənzəyirdi... Qürub... Günəşin qürubu... "Əllərimi buraxmadım, Leyla!"

Artpress.az