Narkoz

“Velosiped oğruları” filmini seyr edərkən
Hüznlü kadrlar çölümdəki məni öldürməyə başlayırdı
Çəkisini bilmədiyim başımı da götürüb həyətə endim, ətraf səssiz deyildi
bütün uzağlığın himni olan itlərin ulaşma sədaları qulağımdan asılmışdı
itlər gecənin köynəyindən yapışıb səsləri yetdikcə havlayırdı
heyvanların dilini anlayan bir dostum var
o bir dəfə dedi ki, itlər hər gecə ulduz görəndə hürərək bircə cümləni təkrarlayırlar:
bəs, bizim günahımız nə idi?!

bədənimi daşıyan ayağımın altında siqaret kötükləri çoxalmağa başladı
saat və məkan məchulluğunu içimdə indi-indi hiss etməyə başladım
qonşum qızıldiş Farizə zəng vurdum, neçə vaxtdır ilan dili çıxarırdı, borcunu qaytardım.
hövlnak dostuma zəng vurdum, ona qarşı edilən ən böyük oğraşlığın
sirr pərdəsinin arxasındaki insanın mən olduğunu dedim, gerisi maraqsız idi.
İstərdim bütün Bakını oyadıb, “Hamınızın yerinə hamınızdan üzr istəyirəm” deyim.

əynimdəki insan qabı nazik olsa da, canımda bu axşam soyuqluq yox idi
belə sanırdım ki, cəmi-xislətim div yuxusuna gedib
qadınıma, ona etdiyim birinci və sonuncu xəyanət barəsində danışdım,
kəsəsi, kadrlar şöbəsindəki Simuzərlə aramızdakı “одноразовый” macəranı etiraf etdim
kişi ancaq ilk xəyanətdən sonra öz qadınına əbədiyyən bağlanır
sol çiynimdəki “günəmuzd” mələk heyrətdən əllərini üzünə apardı...
bəlkə xoşladığım bir musiqi dinləyim, yaxud bir şeir oxuyum, bəlkə bir kitab... anı uzatmağa
axı bu gün mən ən çox özüməm.
“Şəfəq söküləndə necə olacağam?” sualını eşidəndə ehtimal nəzəriyyəsinin qollarını yanına düşdü
Sübhün ilk işartıları görünür və mənsə həyətə tulladığım saatımı gəzirəm,
tapıb yaxşıca sındırmaq üçün...