HƏLƏ DEMƏ...

Hələ saçlarıvı demə...
Saçların Təbrizin xiyavanlarıdır!
Pərişan, tikanlı, dolaşıq və qara...
Dolayıram saçlarıvı ayaqlarıma.
Mən adam olmadım ki..!
Xiyavanlarda yalqız gəzən həsrətəm!
Ah... mənim şeirim xiyavanlar ortasında yaradılır
                                                                Bağrılaraq.
Hələ gözlərivi demə...
Sənin o santrifiyuj gözlərin...
Gözlərin qatilim olacaqdır!
Söylə hansı fəlsəfə zənginlətmiş nifrətlə gözlərivi!?
Ömrümü xərclədim gözlərivi sevgiylə doldurmağa!
Nə yazıq ki yaşamaq o göy gözlərində göyərmədi.
Nə yazıq ki gözlərin dolacaq topraqla.
Ah... baxışların bomb.., bomb.., bomb.., bomba!
Ürəyim partlayır vaxsey.
Sanki kainat yaradılır.

Hələ burnuvu demə...
Məhkum olduğum dünyamdır burnun!
Əməllə gözəlləşən
Jenetikən çirkin bir burun!
Anlamadın, qanmadın, qavramadın
Çirkinliklər gözəllikləri anlamaq üçün yaradılıb.
Üstümə asqırma.
Nəft asqırırsan, nəft..!
Püfff...f nəfəsin kapitalist qoxuyur sənin.
Məni yandırıb yaxarkən qazancın nədir? Söylə.
Alov... alov... aydınlanıb, aydınladıram.
Şairəm axı.

Hələ bədənivi demə...
Oooooohh... O çılpaq bədənin..,
               Ana vətənimdir mənim;
                 İsti, səmimi, tapdaq altında,
                  Və şairlər məskəni Azərbaycan.
Uzana bilirəm bədənivin üstünə
                   Yalnız zil qaranlıqda.
Hanı sənin ağzın, ağzın hanı?
Mən adam olmadım ki
Öz doğma yurdumdaki yalqız gəzən qurbətəm!

Sanma sənsiz yaşayıram sevgilim;
Çulqalanıram təkcə günlərə kəfən kimi
Və dalğalanıram qurudulan Urmu gölü tək.
Ah... hər yeriyişimdə sevgimin daşı ağır olub düşür başıma!
Daşdır ürəyin, daş...
        Qana bilməzsən!
Addımlar altında əzilən ürəyim  kimi
                               Qanaya bilməzsən!
Burax məni diritməyin səfsətəli projəsini.
Davranışların duvardır, duvar..!
Bu kimsəsiz, ucsuz gecələrdə yol göstərən ulduzum ola bilməzsən.



FƏRQANƏ MEHDİYEVAYA

Mən hər gecə
Şeirin şorunu çıxardıb
Suyunu süzürəm izlərimə.
Gözləriniz aydınlanır.
Və soyuram ürəyimi
Adəm cənnətdən qovulur;
Gözləriniz yaşlanır.
Məni belə qərib hallar tapar Fərqanə,
                                   Belə əcib hallar...
Məni sözcüklər meymun eyləmiş Fərqanə!
24 saat durmadan
 Başımın ətini yeyirlər!
Hansı sözcükdən hansı sözcüyə atılım?
Hansı gözləri dərim,
 Şeirim doğsun mənim?
Yaman qorxuram fərqanə,
Şeirim həmişə uşaq qalır!
Necə insan təkamülə çatsın ki?
Tanrıya çatmaq üçün
 Hansı nərdüvanı hansı göyə dayamalıyam?!
Uşaq idim
Anama ulduz dərmək istərdim...
Böyüdüm
Heç qız ulduz sevməyir ki..!
Deyir: -mən özüm bir ulduzam ay oğlan.
Və geçir aylar...
Aydan, ucadan
Sənə baxıram,
Özümə baxıram.
Tütsünün yuxarıya qalxdığından mı
                    Hər ürəkdə yanğın varsa
                    Tütsüsü  mənim gözümə gedir?
Darıxmalar yağışları
         Elə başlayırlar ki
         Bütün yağışlar darıxır!
Bilirəm duz yeyib duzqabını sındırırlar!
Bizlərsə
Yaramızdan duz səpirik!
Əlimizin duzu olmasa da
Nəfəsimizin duzu bol olacaq!
Əə...əh, duzun nə yeri var bu şeirdə Fərqanə?!
Döktürlər yeməkdə belə
                Yasaq etmişlər.
Duzun ürəyə zərəri vardır axı.
Halbuki mən
Duzlu bir qız doğacaqdım;
Adını isə “TÜRKAY” qoyacaqdım.
Ürək işçisi olan atasına öyünsün.
Bax
Hər ışıq hayxıran yaxılıb
     Sonra da bir ulduz olub.
Sən demə əsil şair
    “Urmu gölü”dür.
“Bakı”-“Təbriz” avtobusları
“Azərbaycan” boyda yalqızlığımdan geçməyirlər heç.
Dalğalar...
Dalğalar...
Dənizdə can verib
İçimdə canlanırlar.
Sən ağlayırsan...
Mən titrəyirəm...
Yolumuz eyni;
Tuvaletdəki kəpənəyin öyküsüdür alınyazımız!
Aşkar da olsan
Gizlənəcəksən.
Gizli də olsam,
Aşkarlanacağam.

Ah mən bir düşüncə heykəliyəm
Gözyaşlarımdan yonuluram Fərqanə.
Mən cənnəti yanmaqda gördüm.
Bu səbəbdən şairik Fərqanə.
Pəs yaşasın toprağımız.