Əlisəmid Kür - Adamlar dəyişir havalar kimi
08.02.16
Bu gün tanınmış şair Əlisəmid Kürün ad günüdür. Avanqard.net bu münaisbətlə şairin şeirlərini təqdim edir.
Mən büllur külqabıyam
Hərracda satılacam
bir azdan.
Taleyi çat atmış
büllur bir şairin
çat atmış büllur külqabısı
satılacaq hərracda.
O nakam şairin
nəyi var – bölünüb,
nəyi var – satılıb
bir az aşağı,
bir az yuxarı
Ömrün payızında
onu satdı arvad-uşağı.
Mən büllur külqabıyam –
Məni satan qazanacaq,
məni alan sevinəcək…
Mən – şahidəm.
Əldən salsalar məni
çilik-çilik olacam.
Mən – şəhidəm!
Kül acıyam.
Yanmış əlyazmaların
kül qoxusu var canımda.
Mən büllur külqabıyam.
Məni ortaya qoyub
satacaqlar hərracda.
Bir mən satılacam,
bir də satılacaq
qəm çəkmiş şairin
toz basmış,
nəm çəkmış əlyazmaları.
Adaşım balabançı kor Əlisəmid
Bir adaşım yaşayır Kürdəmirdə –
Muradxanlı kəndində.
Gecəyarı ekranda gördüm
“Xəzər” te.ve.də.
Əvvəl-əvvəl danışmadı, dinmədi
Dizlərinin üstə
gözləri yol çəkdi barmaqlarının.
Sonra adamlar yığışıb
könlünü aldılar onun.
Ovutdular…
Çıxartdı mücrüdən balabanı
Dedi: – Mənim işim balabanla,
neylədi, –
Adaşım balabançı kor Əlisəmid.
Sonra gör neylədi,
Adaşım balabançı kor Əlisəmid.
Qəfil nəfəs verdi balabana,
Sığalladı asta-asta,
bala-bala,
asta çaldı balabanı,
tələsdi yavaş-yavaş,
bala-bala.
Dağı arana daşıdı, aranı-dağa
Anasızın balasını ağlatdı,
balasızın anasını ağlatdı,
Qəribi çağırdı qürbətdən
həsrəti – yola-yolağa.
… Qəfil balabanı qoydu qırağa.
… Ürəyinin işığı üzündə,
üzü nur – üzü pir Əlisəmid.
Çalğı çoxdan qurtarıb.
Nə baxırsan əlləri üzündə
gözləri barmaqlarının ucunda
Adaşım balabançı kor Əlisəmid.
***
Nə atmısan özünü
həsrətin qucağına.
Leysan yağışı düşüb
könlünün ocağına.
Fələk səni qarğıyıb
özü düşüb həvəsdən.
Canında bir qorxu var –
canın çıxır qəfəsdən.
Sənin qayğına qallam,
Ey Əlahəzrət zaman.
Ürəyim bombolomboş,
Salam, boşluğa salam.
***
Vaxt ölüb, zaman dayanıb
Qanımın coşan vaxtında.
Qan damır, kədər süzülür
Atılmış qum saatında.
Nə gecəm var, nə gündüzüm
Yuxum da ərşə çəkilib.
Gözlərimdə düzüm-düzüm
Hər anın tənhalıq şəkli.
… Yaddaşım gəlir yerinə,
Ağlım da babat işləyir.
İtmiş zamanın yerinə
Beynimdə saat işləyir.
Sən – dərzi qız...
Ömrü parça-parça dağılmış,
misraları yetim,
balaları dərbədər
Bu yalquzaq ömrümə
hardan gəlib çıxdın,
dərzi qız?..
Baxıb bu dünyaya
nəğmələr oxuyurdun,
təzə-təzə söz tikirdin
köynəklərin yaxalığına.
Ürəyində ev tikirdin,
ev qururdun
yalqız-yalqız
Bu yalquzaq ömrümə
hardan gəlib çıxdın,
dərzi qız?!
Mənə çox şeyləri öyrədib şəhər.
qızdırma içində,
“narkoz” altında.
Mənim ürəyimin çiçək yerindən
bir kafe sökülüb “Nərgiz” adında.
Sən ki ürəyində ev tikirdin,
ev qururdun yalqız-yalqız,
Bu yalquzaq ömrümə
hardan gəlib çıxdın, dərzi qız?..
İndi buyur,
dağılan taleyi təzədən qur.
Ömründən təzə parça kəs,
cala ömrümə.
Həsrətimi qayçıla,
dərdlərimi yama.
Mən yalquzaq,
Sən – dərzi qız.
Yana-yana, dərzi qız, yana-yana.
***
Bu ürək mənim deyil ki…
Sənindi.
Hərdən qəm əkəsən,
dərd becərəsən…
Ürəyim Sənindi –
işlə damarlarıma –
bəlkə qan verəsən,
qan köçürəsən?!
Ayrılıq çox şeylər
öyrətdi mənə.
Bacarsan
ürəyimin şəklini çək, –
as yaxannan…
Bu ürək mənim deyil ki…
Sənindi..
Bilənlərin nə vecinə,
bilməyənlərin nə qulağına?!.
***
Bu da
qırxillik çaxır çəlləyi –
palıd ağacından.
Yaşlaşa-yaşlaşa
tündləşib şirinliyindən.
Bu da
qırxillik çaxır çələyi –
tapılmayan qızıl küpü…
indicə
qoparacaqlar ağzını,
daraşacaqlar canına;
qanını içəcəklər
köpük-köpük,
paylayacaqlar
qədəh-qədəh,
boşaldacaqlar
qəpik-qəpik.
Bir atəşfəşanlıq
fışqıracaq
beyinlərə, –
köpü yatacaq meyxoşların…
Sonra da – onu
fırlada-fırlada,
diyirlədə-diyirlədə
aparıb atacaqlar
bir küncə…
Bir az aralıda həsrət və qürbət
Adil Mirseyidin əziz xatirəsinə
O, şair idi – onu deyirəm.
Güzgüdə oxşarını görüb
üzünü gizlədən adam.
Güzgüdə yuxusu çin olan adam
baxıb görər
bu şəhər başdan-ayağa paltar dükanı.
Bir az aralıda
vitrində Podenin “Mütəfəkkir”i
çılpaq,
Rubensin gözləri kədərli
Bir az aralıda
Xəzər dənizi –
Kürün deltasında bir yaşıl yarpaq
Bir az aralıda
intihar etməyə Sena çayı.
PLASE DES VESKER bağında
bir qərib türbə –
Bir az aralıda həsrət və qürbət.
O, rəssam idi – onu deyirəm.
Küsəyən bulud adam –
Kətan tapmayanda yağlı boyada
ağ kağıza köçürərdi rəsmlərini,
sulu boyada çəkərdi, göy üzünü –
Göy üzü onu çəkərdi,
qeybə çəkilərdi buludlarda
küsəyən bulud adam,
bulud üstə çömbələn
adda-budda Budda adam.
O, şair idi,
O, rəssam idi, – onu deyirəm…
Minor səsli nəğmə adam.
O – həm səsdi, həm də sözdü.
İki səsin dueti
iki sözün dueli deyil,
güzgüdən qaçan,
buluddan çıxan “Ay süvarisi!”
Eşitdinmi.
Bir az aralıda
zəng çalır Bakıda NOTR-DAM kilsəsi.
bir az aralıda
Parisdə Monpamasye məhəlləsi…
Cümə məscidinin azan səsi..
Bir az aralıda həsrət və qüdrət.
Parisə gedən qatarlara
bilet satılmır Ləki vağzalında.
Qəbiristanlığında yer tapılır qərib şairinə.
Bir bax,
Bir az aralıda
sevdiyin əncir ağacı əl uzadıb baş daşına.
bir az aralıda
ona qəbri – vəfalı,
qardaş qəbri aralı,
İnanmırdın, inanmazdın
Bak – Parisdən,
Ləki – Bakıdan vəfalı…
28.09.2014
Qəbriniz qoşa qarısın
Eyvaz Əlləzoğlu əziz xatirəsinə
Bir vaxtlar özü yazmışdı:
“Qışın bu soyuğunda
heç adammı ölər”…
Beyninə qan sızdı qışın soyğunda
… Ölüm qansızdı.
Son nəfəsinə yetmədik
Nə deyəcəkdi,
nədən danışacaqdıq?
Üzüağ idi dost yanında,
üzüacıq uzanmışdı üzü qibləyə.
Gözləri qapalı,
Üzündə bir uşaq təbəssümü,
dodağında bir dua yeri.
Ağlamağımız,
anlamağımız üçün
bu adam nə deməliydi daha.
Ömür onu yormuşdu,
o yazmaqdan doymurdu.
O, ölümüylə də qara yazı başlamışdı
qələmsiz-kağızsız…
O, ölümüylə də qara yazı yazırdı
qarayazılı qardaşım.
Onsuz da ənbər qoxusunu
alan alıb, allanıb.
Olub, olub, qadın olub
yıxılan evin dizəyindən
göz yaşıyla sallanıb.
Yazı yazan belı yazıb
Qara yazıb, qarayazılı qardaşım.
Hövsan soğanı çox acıdı,
Hövsan qəbiristanlığı yayla.
Ruhunuz göz-gözə, əl-ələ
Qəbriniz qoşa qarısın –
qoşa qəbirə layla!..
Adamlar dəyişir havalar kimi
Çəkilib uzaqdan baxdım özümə –
Gördüm görkəmim dəyişib,
üst-başım tamam köhnəlib,
dabanı yeyilib çəkmələrimin…
Tanrının gözünə dik baxdığımdan
Xəbərim olmayıb üzümə düşən qırışdan
Yaman inanmışam arvad sözünə –
Dağa bənzəyirsən sən bu duruşda.
Güzgüdə özünə baxıb göz vuran
o şux, o kür adam mən deyilmişəm.
Adamlar dəyişir havalar kimi
İlahi, mən niyə dəyişməmişəm!
Dünyaya piyada gəlib-gedənlər
Odur e, yanımdan atlanıb keçir,
Ürək qızdırdığım, çörək kəsdiyim
Qəfildən üstümdən atdanıb keçir.
Mən koram…
Sən hara baxırsan Tanrım?!
Sənin də oyunun yamandan-yaman.
Haqqın tərəzisi qurulan vaxtı
Kiminə taxt verdin, kiminə palan.
Uzaqdan çəkilib baxdım özümə –
Bir də üzə gülüb,
arxamca daş atanlara.
Yol üstə ilantək qıvrılanlara.
Başımın üstündə qovğalar kimi,
Bu yağış adamlar, külək adamlar,
Bu kələk oğlanlar, bu xəzəl qızlar
Dayanıb yolunda qovğalar kimi –
Adamlar dəyişir havalar kimi,
Niyə dəyişmədin,
Cəfərin oğlu?!.
|
