Sehirli pianoçu

Domire şəhərində Li adlı bir pianoçu yaşayırdı. O, ifa etdiyi bütün musiqiləri ilə hər kəsi heyran qoyurdu. Eyni musiqiləri başqa piançular da çalırdı, amma heç kəs ona çata bilmiridi. Sanki onun barmaqları sehirlənmişdi. Bütün şəhər sakinləri onu qeyri-adi insan hesab edirdi. Hər gün pianoçunun evindən şən musiqi səsləri ətrafa yayılırdı.    
                 
Bir gün pianoçu çamadanlarını da toplayıb Sofa şəhərinə səfərə getdi. Evi bom-boş qalmışdı, amma qəmli musiqi sədaları susmaq bilmirdi.

Pianoçunun evdə olmadığında xəbərdar olan Dies və dostları onun pianosunu oğurlamaq üçün gecə gizlicə evə girdilər. Onlar düşünürdülər ki, pianoçu səfərə gedərkən maqintafonu söndürməyi unudub. Ona görə də musiqi səsi susmur. Oğrular pianonun dayandığı otağa daxil olan kimi musiq dəyişdi: Dan, dan, dan, dan.........d...a.....n! Oğrular qorxuya düşdülər. Pianoya yaxınlaşan kimi səs daha da şiddətlənirdi. Səsə qonşular da oyandı. Qonşular düşündü ki, pianoçu geri qayıdıb. Bəlkə özünü piss hiss edir. Evdə başına nəsə iş gəlib köməyə ehtiyacı var. Qapınsı döydülər. Açann olmadı. Oğrular təlaşa düşdülər. Hərəsi bir tərəfə qaçdı. Qonşular qapını sındırıb içəri keçdilər. İşıqları yandırdılar. Dan, dan, dan! Səsləri yavaş-yavaş səngiməyə başladı.  Bu hadisə hər kəsi heyrətləndirdi.



Plastilin dost

Günəşin nə bacısı,  nə də qardaşı var. O həm evin ilk, həm də ki, sonbeşik övladıdır. Çoxlu oyuncaqları olsa da tək oyun oynamaq onu darıxdırırdı.
       
                                                                               ***

Bazar ertəsi Günəş yuxudan oyanıb paltarını geyindi, əl-üzünü yudu, səhər yeməyini yeyib oyuncaqları ilə oynamaq üçün otağına qayıtdı.  Birdən gözü plastilinlərinə sataşdı.

Plastilinləri kiçik lövhənin üzərinə düzüb nə düzəldəcəyi barədə düşündü. Adam düzəltək qərarına gəldi. Rəngləri bir-birinə qarışdırdırdı. İki top düzəldib üst-üstə yapışdırdı. Ağız-burun, qulaq, qol-qıç, papaq da düzəltdi. Rəngbərəng olduğu üçün “balaca adam”ın adını Alabəzək qoydu.

Çərşənbə axşamı Alabəzəyə plastilindən ev düzlətdi.
Çərşənbə günü evinin ətrafına hasar çəkdi.
Cümə axşamı həyətinə çiçəklər, ağaclar əkdi.
Cümə günü evini qorusun deyə dostuna it düzəltdi.
Şənbə günü evdə tək darıxmasın deyə pişik düzəltdi.

Nəhayət ki, işi bitdi. Bazar günü hədiyyə düzlədib dostunu yeni evinə köçməsi münasibəti ilə təbrik etməyə getdi.

Beləcə Günəş hər gün Alabəzəklə oynayır, bağçasına çiçəklər əkir, evinin uculub-tökülmüş yerlərini yenidən bərpa etməklə gün keçirir, ona yemək bişirirdi.  Qonşu uşaqlara da Alabəzəkdən bəhs etmişdi. Onlar da vaxtaşırı gəlib Alabəzəklə oynayırdılar. Günəşin dostlarının sayı günü-gündən artırdı.Artıq Alabəzək bütün qonşu uşaqların dostuna çevrilmişdi.

Ora-bura vurnuxan üç adamı görəndə qonşular məsələnin nə yerdə olduğunu anladılar. Polis çağırdılar.

Qonşular da, polislərdə evi tərk etdilər. Piano əvvəlki kimi qəmli musiq oxumağa davam etdi. Aylarla bu musiqi susmadı. Daha heç kim evə yaxınlaşmağa cürət etmədi.  Zaman keçsə də heç kəs bu hadisəni unutmur, bu barədə danışırdılar. Pianoçunun möcüzəvi sirri hər kəsin dilinə düşmüşdü. Artıq hamı bilirdi ki, pianoçunun barmaqları deyil pianosu sehirlidir.
Bir səhər qonşuları şən musiqi səs oyatdı.