Ernst Kazirra təmtəraqlı malikanəyə sahib olduqdan bir neçə gün keçmiş işdən geri dönərkən uzaqdan gördü ki, bir nəfər kürəyində iri karton qutu, malikanəni dövrələyən hasarın arxa qapısından çıxaraq qutunu yük maşınına qaldırır. O özünü yetirməyə macal tapmamışdı ki, naməlum şəxs yola düşdü. Kazirra maşınında həmin adamı təqib etməyə başladı. Yük maşını şəhərin ucqar ətrafındakı böyük bir dərənin kənarına çatana qədər xeyli yol getdi. Kazirra maşından düşdü ki, görsün nə baş verir. Naməlum şəxs qutunu maşından aşırıb bir neçə addım atdıqdan sonra onu milyon-milyon eyni cür qutular olan dərəyə tolazladı.
Kazirra həmin adama yaxınlaşıb soruşdu:
– Mən səni bu qutu ilə birlikdə həyətimdən çıxan görmüşəm. Onun içində nə var? Və bütün bu qutular nə deməkdir belə?
Naməlum şəxs ona nəzər salıb gülümsədi:
– Tullanmalı bu qutulardan maşınımda hələ kefin istəyən qədər də var. Bilmirsən? Bunlar günlərdir.
– Hansı günlər?
– Sənin günlərin.
– Mənim günlərim?
– Bəli, sənin itirilmiş günlərin! O günlər ki, sən onları itirmisən! Sən onları gözləyirdin, eləmi? İndi onlar gəliblər.  Sən onlarla nə etmisən? Bir bax, onlar hələ də toxunulmamış qalıblar.
Kazirra qutulara nəzər saldı. Bu, hədsiz sayda karton topası idi. O, enişlə aşağı düşüb qutulardan birini açdı.
Onun içərisində bir payız yolu, bir qədər irəlidə isə ondan həmişəlik ayrılan nişanlısı Qratsiela görünürdü. Və o, nişanlısını heç səsləmirdi də...
O, başqa bir qutunu açdı. Orada bir xəstəxana palatası, yataqda isə ağır vəziyyətdə onun yolunu gözləyən doğma qardaşı Cozue vardı. O isə işləri ilə əlaqədar şəhərləri dolaşırdı...
Kazirra üçüncü qutunu açdı. Köhnə, kasıb bir evin qarşısında artıq iki ildir yolunu gözləyən sadiq keşikçi iti – bir dəri, bir sümük Dyuk oturmuşdu. O isə qayıtmaq barəsində heç düşünmürdü də...
Kazirra hiss etdi ki, ürəyi ağzına gəlir. Qutu daşıyan dərənin kənarında cəllad kimi şax dayanmışdı.
– Sinyor! – deyə Kazirra ucadan söylədi. – Qulaq asın. Qoyun, bu günlərdən heç olmasa üçünü özümlə aparım. Sizə yalvarıram, heç olmasa bu üçünü. Mən çox varlıyam. Sizə nə istəsəniz verərəm!
Qutu daşıyan, sanki hansısa əlçatmaz bir nöqtəni göstərirmiş kimi, elə bil “artıq çox gecdir, daha heç nə etmək mümkün deyil”, – demək istəyərək, sağ əli ilə nəsə işarə elədi. Sonra bir göz qırpımında yoxa çıxdı və nəhəng, sirli qutular topası da dərhal gözdən itdi.
Artıq gecənin qaranlığı yerə çökməkdə idi...


İtalyan dilindən
tərcümə edən
Cəmşid Cəmşidov