payız

Nərmin üçün

külək saçlarımızı dağıdıb
                    paltarımızdan dartıb
                       tıqqıldadıb pəncərəmizi
- payız gəldi - deyir
yağış ona inanmayanları qovur küçələrdən
eynəyimdəki damcılara sığan adamlar
hər göz qırpımında bir-bir
                      iki-iki yox olur səkilərdən
yarpaqlar yaşıllığını itirib ölür
quşlar qanadlarını götürüb 
                     uçur məmləkətimdən
günəş saçını hörür
         və
başlayır ömrümdə sənin sərçəlik dövrün

çarpayı

öncə çəkilir pərdə
gözünü yumur pəncərə
otaq tutur nəfəsini
paltarlar soyunulub 
            bir-bir düşdükcə yerə

yenə də yata bilmir
gözünə getmir yuxu
bu gecə də deyinir
çarpayısı qonşunun

bu son olsun, son
Cem Karacaya

Satılmasın oyuncaq dükanlarında
donuq üzlü əsgərlər
  əjdaha ağızlı toplar
     kəpənək qanadlı təyyarələr
kimsə evindən uzaqda 
bir gün kəsiləcək ağac
 quruyacaq çay üçün ölməsin
uşaqlar atalarını sınıq kuklalar kimi
əlsiz
       ayaqsız görməsin
günəşlə
 dənizlə
       küləklə oynasın uşaqlar
biz çağırmayaq
ölüm özü gəlsin

ay altında düşüncə

bu gecə çox yorğunam
ölümü gözləyən bir halım var
göy üzündə ay da yorğun
onu bilmirəm
məni yoran zalım var

baxışlarım divarda
xəyallarım kim bilir hardadı
heç kim toxunmasın
səsləməsin
belə daha yaxşıdı

o qədər yorğunam ki
unutmuşam hamını
gözü açıq ölənlərdən fərqim
ancaq baxışlarımdı

məni yoran zalım - mənəm
sadəcə yaşamaq istədim
və əlimdə tək ümid var
həyat sükut kimidi
səs salsam pozacağımdan qorxuram

gülümsəyin

Denize, Yusufa, Hüseyne

asacaqlar bizi
bar verəcək yenə
çiçəyi heç solmayan dar ağacları
gülümsəyin
nağıllardakı üç alma kimi
sevəcək bizi
 bizi asanların uşaqları
gülümsəyin
indi azadlıq 
 nə səmanın 
  nə dənizin mavisi
bir sübh çağı sıxılarkən boğazımızda kəndir
gözlərimizin “günaydın dünya” deməsi

yol

mənim evimə gələn əyri yol
 kimin evindən başlayır görən
Evimin çürümüş taxta qapısı
 Kimin qapısına oxşayır görən
qar

qar yağdı
qondu sərçə kimi
ağaca
 səkiyə
  eyvanıma
əridi 
yox oldu
uşaqlığımız kimi
 bir göz qırpımında

iki qapı arasında

ayaqlarım yer üzünə
əllərim göy üzünə
mismarlanıb elə bil
 nə qopuram göydən
  nə də yerə hopuram
çəkilmişəm tarıma 
yerlə göy arasında
ayaq izim
 əl izim
  tanrı qapılarında
yer qapını döyürəm
 göy qapını döyürəm
açan yoxdu
 açan yox
nə səs gəlir 
 nə hənir
gizlincə də baxan yox

çiyələk

“çiyələk var
 çiyələk var”
- küçə satıcısı bağırır
arxasınca bir əl arabası 
 qadın dodaqları aparır

alça

gözünü yumur
 dişini qıcayır
  üzünü yana çevirir
piştaxtada alça görən qadın
ərinin söyüşünü bədənində
 yumruğunu başında
       şərab qoxusunu üzündə hiss edir

çörək

yaşıl yarpağı yeyir yaşıl qurd
çörək doğrayanda barmağını kəsən
qadın kimi
sızlayır ağac - səssizcə
uşaqlar çörək gözləyir
dözmək gərək ağrıya
eynən o qadın kimi
saat

biləklərimizdən
 divarlarımızdan
  masalarımızdan
bizə baxır təpəgöz
o elə bir düşməndi ki
ox batmaz 
 qılınc kəsməz
  yetməz söz
biz onun zindanında
biz onun qulu
bu zindandan 
olmadı
 olmur
  olmayacaq çıxış yolu
ölüm belə azadlığa çıxarmır
bizdən sonra bizsizliyin
saniyəsini
 dəqiqəsini
  saatını
gününü
 ayını
  ilini 
sayır doğmalar
dost görünür
dost deyirik 
düşmən çıxır saatlar

körpə yuxusu

balaca Süleymana

pişiklər yatmaq üçün 
 yer axtarır yenə də
addım addım çəkilir
 səkilərdən adamlar
ay nənələrindən
 nağıl eşitmək üçün
yavaş yavaş toplanır
 ətrafına ulduzlar

indi sonuncu quş da
 uçur öz yuvasına
iştahla baxır tırtıl
 sabah yemi olacaq
 təzə yaşıl yarpağa

otlar layla söyləyir
 dağlarsa keşiyində
yorğun torpaq da yatır
 yer adlı beşiyində

kabus

evinizin qapısını bağlasanız da
 örtsəniz də pəncərəni
 pərdəni çəksəniz də
 yandırsanız da gecə lampasını
uşaqlar müharibəni yuxuda görür
 onlar alınlarında ana öpüşü
 üzlərində ata nəfəsi
 qucaqlarında oyuncaq
şirin yuxuda ölür

/525.az/