Rasim dünyanın ən bədbəxt insanı idi. Məktəb vaxtı iri, vəhşi bir it ayağını dişləyərək bir hissəni qopartmış, baldır sümüyünü zədələmişdi. Ona görə də Rasim illər keçsə də axsayırdı. Universitetdə oxuyanda tələbə yoldaşları ilə meşəyə gəzməyə gedəndə ayı arxasınca düşmüşdü. Həmin o baldır sümüyünü bir az da zədələmişdi. Əsgərlikdən qayıdanda dostunun toyunda iştirak etmək üçün rayonların birinə getmişdi. Çünki toy kənddə olacaqdı. Toyda oynayanda bilmədən yanındakı xanımın əlinə toxunan dostunu söhbətə çağırırlar. Mübahisə qızışır. Rasim araya girməli olur. Elə bu səbəbdən ilk yumruq Rasimə dəyir. Onu təkləyirlər. Qaçmaq istəyəndə yıxılaraq əlini zədələyir. Şüşə parçası baş barmağını yarır. İllər ötüb keçsə də həmin barmağı qatdalanmırdı. Azca toxunuş olsa belə, Rasimi sanki tok vururdu. Başına gəlməyən iş qalmadı. Evlənəndən üç il sonra boşandı. Dörd cür ağır xəstəliyə tutuldu. İşə qəbul olandan başına qəribə hadisələr gəldi. Bir gün işdə adam öldürdülər, başqa bir gün isə yanğın oldu. Hələ üstəlik maşın da partlamışdı.
 İllər keçdi. Rasim bədbəxtlikdən çıxış yolu axtarmağa qərar verdi. Hər kəslə məsləhətləşdi. Falçı, baxıcı, həkim qalmadı. Hamısının yanına gedib çarə axtardı. Kömək edən tapılmadı. Çöpçüyə getdi boğuldu, həcc ziyarətində şeytana daş atmaq əvəzinə bir nəfər Rasimin başını yardı.
 Nəhayət günlərin bir günü yaxın dostu onu görməyə gəldi. Rasim ona da dərdini danışdı. Uşaqlıq dostu ona bir qoca kişinin nömrəsini verdi. Dedi ki, zəng elə qızı götürəcək. Gün təyin edib yanına get. O sənə kömək edər. Rasim ümidsiz də olsa razılaşdı. Üç gün sonra qoca kişinin kasıb daxmasına ayaq basan Rasim vahiməyə düşmüşdü. Qoca kişinin qulaqları eşitmirdi. Rasimə telefonda yolu izah edən xanım dedi:
-O eşitmir. Dərdinizi vərəqə yazıb ona təqdim edin.
Qoca kişi ilə yazılı söhbət etdi. Rasim vərəqdə yazılanları evdə təkrar-təkrar oxudu. Vərəqdə son cümlələr belə idi:
-Kağızı yandır və heç kimə danışma. Danışsan öləcəksən.
 Rasim qorxudan kağızı yandırdı. Səhər açılan kimi artıq fərqi hiss edirdi. Sanki həyatı sıfırlanmışdı. Yenidən yaşamağa başlamaq lazımdır. Bir həftə, on gün keçdi. Bədbəxtçilikdən əsər-əlamət yox idi. Əksinə xoşbəxt günlər qonaq gəlmişdi. Nə edirdisə, alınırdı. Bıcaq barmağını kəsmirdi, günəş üzünü yandırmırdı. Hətta futbola hesab da atıb bir dəfə qazanmışdı. Yenidən evləndi. CV göndərdiyi şirkət onu yaxşı maaşla işə götürdü. Ev aldı, maşın aldı, sağlam uşağı oldu. Hamı üzünə gülür, onu sevirdi. Necə deyərlər addım atdığı yerdə gül bitirdi. Nəhayət bir gün Rasim hər şeydən bezdi. Özünü əvvəlkindən daha bədbəxt hiss etməyə başladı. Hamı üzünə güldüyü üçün özünü dəli sanırdı. Günlərlə içdi, içdi, içdi. Narkotikə qurşandı. Heç nə kömək olmurdu.
 Gözəl bir payız axşamı Rasimi evində asılı vəziyyətdə tapdılar. Vərəqdə yazılanları mənə də deməmişdi. Ancaq hərdən inanıram ki, qoca kişi həqiqəti demişdi.
  "Kiməsə danışsan öləcəksən."