Allah Mikayıl Müşfiqə inayət etmədiyi ömrü ona inayət etdi!

O, dəstəmaz alıb Allaha, qələm götürüb sözə səcdə edir. Sözlə Allah arasında şair ömrü yaşamaq çətindi...

...Asanlıqla onun haqqını və istedadını dana bilərsiniz. Ancaq unutmamalısınız ki, Allahın bir adı da istedaddı. Kiminsə istedadını danmaq, Allahı danmaq kimi bir şeydi. Onun şeirlərini oxuya-oxuya bu qənaətə gəlirsən ki, o, doğulduğu əsrə sığışa bilmir.

Əsirlər boyu mey adamları, Göy adamlarının paxıllığını çəkib. O, səsi eşidən, sözü duyan, fikiri dəqiq cilalayan Göy adamıdı. Onunla sözün arasında mey yox, Göy var-Allah var...

Nisyə araqlardan içib, ucuz kafelərdə dava-dalaş salıb, sinəsinə döyərək dünyəvi şeirlər yazıram deyənlərə demək istəyirəm ki, siz haçan bu xalqın şerini yazdınız, indi də dünya şeiri yazırsız?

Çağdaş dünya şeiri necə yazılır gedin ondan öyrənin. Necə deyərlər, öyrənmək ayıb deyil, bilməmək ayıbdı...

Nəyin ki rus dilini, Azərbaycan dilini əməlli başlı bilməyən, indiyə qədər bir cümlə belə tərcümə etməyən, istedad çatışmazlığından əziyyət çəkən bəzi ağzı göyçəklər onun tərcümələrinə ağız büzürlər...

...Ağız büzən, ağzı göyçəklər, siz Həzrəti Adəm qədər, yaşasanız belə onu başa düşməyəcəksiniz. O istedadın bu üzünü yazıb, o üzünə adlayan şairdi. O doqquz yüz əlli il irəlidədi. Sizsə...  

...İstedad dolunu daşdıranda yox, istedad boşluğu doldurandadı... O, hazıra nazir olub, fikir üstə fikir quranlardan deyil. O, çox yaxşı bilir kimlər Ramiz Rövşənin dolan camını daşdırmaqla məşğuldu. Ancaq susur, dinmir... Bəlkə qorxur sözünü deməyə, bəlkə də qorxmur kəsdiyi du(ü)z çörəyin üstündən keçmək istəmir...
    
Bəs o nə istəyir?

...Bəlkə onun istədiyi sükutdu? Bəlkə danışmaq gümüşdüsə, susmaq qızıldı
deyənlərə demək istəyir ki, Allah nəyin ki, qızılı, küllü-kainatı sükutdan yaradıb. Allahın bir adı da sükutdu. Allah yaranmış deyilsə, yaradandırsa, onda Allah özü özünü yaradıb. Bəlkə elə o buna görə Allaha səcdə eləyir...
...O, bu dünyanın adamı deyil, baş götürüb o dünyaya getmək istəyir. Ona görə də daima özünü yad bir məkanda hiss edir. Onun içində baş götürüb getmək sevdası düyünlənib... O, fanidi, hamımızdan daha çox....

...Onu fani olduğu qədər xoşbəxt də saymaq olar. O, hər səhər iş otağına daxil olmazdan öncə Xaqani Şirvaniyə salam verib, İmaddədin Nəsimiyə baş əyib, Nizami Gəncəvinin üzünə qapı açır...

Nizami Gəncəvinin rəsmi onun iş otağının qapısıyla üzbəüz divardan asılıb. Divarın bu üzündə yuxarıda adını çəkdiyim və çəkmədiyim söz sərkərdələrinin rəsmləri, o üzündə rəflərə kitablar düzülüb. Divarın o üzü kitabxanadı.

O özü canlı kitabxanadı. Onu görən də kitab oxumaq, kitab görəndə o yada düşür. Onu kitabsız təsəvvür etmək mümkün deyil.

O saatlarla arxivləri axtaran, keçmişlə danışan, gələcəklə pıçıldaşan, ədəbiyyat fədaisidi.

Kitablar onun həmdərd, həmnəfəs, həmsöhbət olduğu dostlarıdı. O, birinci bənzərsiz şair, ikinci gözəl insan, üçüncü yaxşı dostdu. O, əsərlər tərcümə etməklə yanaşı, dostlarının dərdini, qəmini sevincə, şadlığa tərcümə etməyi də bacarır...

Onun ad günüə iki gün gecikdim...
O, dediyim söz sərkərdəsi Sultan Səlim Babulla oğludu!

12 dekabr 2012