Çatmışdı. Nəfəsini dərdi, son qüvvəsini toplayıb dayandı. Deyəcəyi sözləri təkrarladı. Sonra iti addımlarla mağaraya girdi. Qaranlıq dəhlizlərdən keçib işıq gələn tərəfə addımladı. İçəridə ocaq yanırdı.
Başda oturan qarı onun üzünə də baxmadı. Arıq, sısqa ovuclarını göyə qaldırıb pıçıldadı:
- Get burdan, qızım . Sənin mənə ehtiyacın yoxdu.
- Yalvarıram, bir söz deyin. Mən uzaqdan gəlirəm. Çox uzaqdan. Məni gözləyirlər. Mən belə heç nə öyrənməmiş qayıda bilmərəm.
- Sakit ol. Sən artıq hər şeyi bilirsən. Onları sözə çevirmək qalıb. Bu, çətin deyil.
- Kömək elə, məni balan bil.
Qarının üzündə qara gölgələr oynaşdı. Sanki onları özü də görürmüş kimi başını yellədi, əllərini havadaca sağa-sola tərpətdi, sonra barmaqlarını irəli uzatdı:
- Yaxın gəl.
Qız başını ona tərəf uzatdı. Qarının əllərini saçlarında hiss elədi. "Yumşaldı, deməli, kömək edəcək", - düşündü.
- Yox, mənim balam. Sənə heç nə deyə bilmərəm.
- İcazə vermirlər?
- Qızım, otur, dincini al...
Sağ küncdəki ocaq yerindən qıza tərəf isti hava axırdı.
- Sən burda çoxdan yaşayırsan?
- Çox sual verirsən. Həyəcanlısan. Sənin həyəcanın mənə pis təsir edir.
- Amma ana...
- Bilirəm, hamısını bilirəm. Danışma... İndi sənə danışmaq olmaz. Bumbuzsan... Bir azdan isinəcəksən... Sənə tək qalmaq lazımdı.
- Mən təklikdən qorxuram.
- Nahaq yerə. Sən yalnız özün qərar verməlisən. Özün. Məsuliyyəti heç kəsin üstünə atmadan. Sən bundan qorxursan, hə?
- Yox. Qorxmuram. Mən xilas olmaq istəyirəm.
- Bilirəm.
- Mən adamlara kömək etmək istəyirəm. Sənin kimi olmaq istəyirəm.
- Sən mənim nələrdən keçdiyimi bilmirsən.
- Sən ondan necə xilas oldun?
- Bu, uzun məsələdir. Mən xilas olmamışam. Bax, bu qırışlara diqqətlə bax. Üzümə, əllərimə. Görürsən? Onun izlərini görürsən?
Qız birdən diksindi. Bir anın içində qarının nurlu üzündən heç nə qalmadı. Qara kölgələr artdı. Qız çığırmağa başladı:
- Yox. Yox, mən qorxuram, bu sən deyilsən. Sən göründüyün deyilsən.
Qarının gülüşü bütün divarlarda əks-səda verdi. Divarlar dörd bir tərəfdən üstünə gəlməyə başladı.  Qız bir andaca qaçmağa başladı. Qarı yerindən tərpənmədi, amma divarlarla birgə qəribə bir uğultu qıza doğru sürət götürmüşdü.  Bu uğultudakı səslər qarışıq idi, bütün ömrü boyu eşitdiyi tanış və yad səsləri ayırd edə bilmirdi...
Mağaradan çıxandan sonra da uzun müddət qaçdı. Sonra ayağı daş parçasına dəydi, səndələdi, bir-iki addım atıb yıxıldı. Torpağı qucaqladı. Qeyri-adi rahatlıq hiss elədi. Başını qaldırıb minnətdarlıqla göyə baxmaq istədi. Günəş gülümsəyirdi.
Mağara görünmürdü. Onun yerində çay axırdı. Üzünü yuyub sərinləmək üçün geri qayıtdı. Sahildə uşaqlar rəngbərəng daşları seçib yığırdılar. Daşlardan bir-ikisini götürüb çaya atmağa başladı. Sonra əyildi, bütün başına gələnləri bir-iki cümləylə sudakı əksinə danışdı. Su alışıb yanmadı, çay dayanmadı, amma artıq, qızın sualı yox idi. O, hər şeyi bilirdi, çay axdıqca yuyunmaq imkanı vardı...


Avanqard.net