İki-üç gün əvvəl redaksiyadan çıxıb müsahibəyə getmişdim. Müsahibə çox maraqlı keçmişdi və mən evə qayıdırdım. Metrodan çıxıb avtobusa mindim. Axşam saatları olduğu üçün avtobusda adam çox az idi. Az deyəndə bir-iki boş oturacaq var idi və sürücünün düz arxasındakı oturacağın arxasında dayanıb, xalqımızı müşahidə etməyə başladım.

Avtobusda iki xalanın söhbəti diqqətimi cəlb etdi. Xalanın birinin əlində qırmızı lent ilə bağlanmış üç-dörd şokolad qutusu var idi və yanındakı ikinci xala ilə söhbət edirdilər.

­Ağəz, bu şokoladları təzə gəlinin üçün almısan?
Hə ye, oğlumun ikinci “arvad”ına almışam.
Bəs, birinci nə oldu?
Qız karyera üçün oğlumdan uşaq doğmaq istəmirdi, ayırdım. Kənddən qız almışam, bu yaxınlarda toylarıdır.
Allah xoşbəxt eləsin, yaxın zamanlarda sənin də qucağında nəvəni görək.
Amin!
Söhbəti ikinci xalanın avtobusdan enməsi kəsdi. Anidən ürəyimdən keçdi ki, gedib xalanın üzünə tüpürüm. Yaxşı ki, fikrimdən vaz keçdim.

Bir az arxada cavan bir qız öz oyuncaq ayısı ilə əyləşmişdi. Ayı o qədər iri idi ki, qızın yanındakı oturacağı da zəbt etmişdi.

Avtobusdakı digər qız-gəlinlər o qıza elə həsədlə baxırdılar ki. Hamı özünü o qızın yerində görmək istəyirdi.

O qız da özünü dünyanın ən xoşbəxt qızı kimi hiss edirdi. Hətta aradabir ayısının yanağını çimdikləyərək, digərlərinə özünü və ayısını göstərirdi.

Sanki demək istəyirdi ki: “Baxın mənim “ayım” mənə özüm boyda “ayı” alıb”.

Nə demək olar, bəzən insanlara yaşamaq üçün ayı da lazımdır.

Arxa sıralarda isə işdən gələn zəhmətkeş kişilər əyləşmişdi. Demək olar ki, hamısının da əlində irili-xırdalı hədiyyələr var idi.

Bir neçəsinin əlində özlərinə aldıqları hədiyyələr də vardı. Ağır iş günündən sonra evdə “Allahverən” ilə “arvad bişirəni” içmək üçün bir neçəsi araq da almışdı.

Xalqımıza sevinmək, bayram etmək üçün səbəb lazımdır. Sadə insanların bu xırda sevinclərini, artıq daha yaxşı anlayıram.

“Maraqlı hadisələr maraqlı insanların başına gəlir”– deyə hardansa oxumuşdum. Elə də oldu. Sürücü avtobusun radiosunu işə saldı. Sonradan bildiyim qədər “Burç FM”-ə qulaq asmağa başladıq.

Qonaq: Mən sizin radionun köməkliyilə bildirmək istəyirəm ki, ayağının altında ölum, qulun-kölən olum. Nə olar məni qəbul et. Mən sənsiz yaşamaq istəmirəm. Məni qəbul et. Yalvarıram sənə.

Aparıcı: Xanım, mən öz təcrübəmdən deyə bilərəm ki, mənim ən yaxınım da olsa, qanı qanımdan, canı canımdan da olsa, əgər məni qəbul etməsə, mən ona yalvarmaram. Siz kimə yalvarırsız?

Qonaq: Mən anama yalvarıram. Uşaq vaxtı məni internata atıb, böyüyəndən sonra isə mən onun yanına qayıtmaq istəməmişəm. Düzdür, mən də uşaqlarımı indi internata qoymuşam. Ancaq onları sevirəm.

Aparıcı: Siz niyə ananızın səhvini təkrarlamısız?

Qonaq: İşləmirdim, evim yox idi, ona görə. İndi özümü tuturam, yaxın illərdə uşaqlarımı yanıma gətirəcəm. Ana, bilirəm sən Burç Fm-ə qulaq asırsan, nə olar məni qəbul et. Hər namazda sənin yanında olmaq üçün dua edirəm.

Aparıcı: Xanım, yəqin ki, ananız sizi eşitdi. Çox sağ olun bizə zəng etdiyiniz üçün. Başqa bir istəyiniz varmı bizdən?

Qonaq: Bəli, zəhmət olmasa, Davut Güloğludan “Ay nurcanım” mahnısını səsləndirərsiz. Anam çox sevir o mahnını.

Aparıcı: Baş üstə çalışacayıq.

Bu dialoqdan sonra məni gic gülmək tutdu. Çünki aparıcı hardasa iki dəqiqə xalqa sevin, sevilin, mesajları verdi, ardınca isə “Bu akşam ölürüm” mahnısını səsləndirdi.

Siz indi bu yazını oxuyub yazdığıma inanmaya bilərsiniz. Ancaq səhv etmirəmsə Moem deyirdi: “Yazıçı oxucuya yazdığının həqiqət olduğunu inandırmaq məcburiyyətində deyil”.

Ancaq nə etmək olar ki, mən on dəqiqəlik avtobus səyahətimdə bu hadisələrlə rastlaşdım.

Avtobus evimin yanından keçən sürücüdən nəzakətlə dayanacaqda saxlamasını xahiş edib, gediş haqqını ödəyib, evimə doğru addımlamağa başladım.

Ps. “Azərsu” məhlədəki evlərə yeni sayğac qoyacaq deyə, bütün məhləni qazıb və hər yan palçıqdır. Mən yenə evin girişini palçıq edəcəyəm... /1937.az/