SƏNİ SON KƏS İTİRDİM

Harasa tələsirəm, yağış da çisgin yağır,
Özüm getməyən yerə ayaqlarım aparır.
Küçə boyu gedirəm qəlbimdə sevgi yoxdu,
Bunu axı bilrəm, məni gözləyən yoxdu!
Prospektdən keçirəm işıqfora baxmadan,
Ölümə adlayıram gözlərimi qırpmadan.
Qəlbimin döyüntüsü gah yavaş, gah bərk vurur,
Ruhumu qoparmaqçun əcəl mənə göz vurur!
“Bu qız dəlimi olub?” – desələr də gedirəm,
Sənsiz susan hissimlə bilmirəm nə edirəm!
Uzaqda və yaxında işıqlar sönür, yanır!
Hardasa kimsə yatır, kimsə qəmə oyanır!
Dönüşün yox bilirəm, səni son kəs itirdim,
Sevgiyə inamımı birdəfəlik bitirdim.
“Sevmirəm” – dedin, getdin, bilmədim səbəbini
Səni son kəs itirdim, sən də itirdin məni!


MƏN QARANLIQLARI SEVMİRƏM

Mən qaranlıqları sevmirəm
Çıraq yandır bu zülmətə
İçindəki sonsuz qürbətə
Şöləni saç, bəxtini aç
Ac-yalavac, eşqı möhtac
Dolanma sən!
Çıraq yandır
İşıqlandır
Nura boya hisslərini
Dilə gətir sözlərini
Doya-doya öz sevgini
Yaşa! Susma, coşdur artıq
İçindəki o vulkanı.
Yaşa artıq ömür yarı
Gerçək elə arzuları
Atəşinlə çıraq yandır
Öz sevgini qanadlandır
Hər şey üçün güc olmadan
Çiçəklərin heç solmadan
Baharın payız olmadan
Çıraq yandır qaranlığa!!!