(Aqşin Yeniseyin doğum gününə)

 

Çəkilir gözlərinin önündəki pərdə...

Və sən hər şeyi olduğutək görürsən.

Nə duman var, nə xumar...

Arzular var,

sən onları elə dünənki kimi görürsən.

Uşaqdırlar, körpədirlər...

Amma gözlərindən...

Dünyagörmüş qocaların hekayətləri qədər

Dərd-sər boylanır sənin sətirlərinə.

Sətirlər də səliqəli,

Sadə və gözəl kənd qızları kimi...

Onlardan Zümrüd şəhərinin həsrəti boylanır

Şairin tökmətöküş,

Qadın əllərindən küskün evinə.

 

Əslində heç vaxt pərdə olmayıb...

Heç bir divar sənin gözlərinin qarşısında

Dura bilməyib.

Və heç vaxt yumulmayıb

Gözləri demirəm...

Yumruqlarını görən də olmayıb.

Sən bütün qorxuların üzərinə

qucaq açıb, gülə-gülə getmisən.

 

Di gəl ki,

Nədənsə qucaq açmaq,

Dərdlərə hırıldamaq,

Axır zamanlar dadımıza çatmır.

Yox, daha bədii üslub da işə yaramır

Ürəklərin nə günə düşdüyünü

İfadə edə bilmir.

Bilmir,

Bilmir,

Bilmir...

Hər şeydən xəbərdar çoxbilmiş qocalar da

Bir cavan şair üçün bir gün ağlaya bilmir.

 

Sonra sən də bilmirsən

Eybəcərliyi necə gözəl təsvir edəsən.

Bütün suallar “bilmirəm” cavabına bağlıdır...

Və heç mən də bilmirəm.

Sənin kimi ömür yaşayan birinin 36 yaşına

Nə cürə şeir yazım.

 

Gəl, qəzəblənək, şair!..

İndiyədək, heç vaxt bir yerdə bir qram içmədik...

Gəl, ömrümüzün sonuna kimi,

hey buna heyfsilənək!

/oxuzali.az/