Avanqard.net Səxavət Sahilin yeni şeirlərini təqdim edir.
 
Federikoya
 
Gündüz sərçələr dimdikləyir
gecələr soyuq çatladır
yarpaqları tökülən budaqda
tək qalan narı.
 
Bu mövsüm gəlmədin,
gəlmədin köhnə dost
quşlar “dərdi”
əvəzindən meyvələri.
 
İndi burda payızdı
ömrünün qürub çağıdı yarpaqların.
Yağışlar başlayanda
torpağa qarışacaq,
torpağa hopacaq yarpaqlar...
Və bir gün – gələn baharda
ağacın köklərindən yapışıb yuxarı qalxacaq
gövdəsindən tutub, budağa qayıdacaq,
öz yerinə qonacaq yarpaqlar.
 
Quşlar da qayıdacaq öz yuvasına...
 
Payızda çox darıxıram,
əziz dost, çox darıxıram –
nə quşlar olur,
nə də yarpaqlar.
 
İndi məni təklik dimdikləyir
xatirələr çatladır məni...
...İndi mən o budaqdakı nar kimiyəm.
 
 
***
 
Yazın qoxusunu
qızaran tumurcuğuyla alır
bomboz nar budağı.
 
Tutulduqca baharın nəfəsinə
yel tutan kösöv kimi
közərir, alışır
güllənir ağaclar.
 
İndi şax durmuş şüvüllər
utancaq qız kimidir
payızda qızaran narın yükündən
başını yerə dikəcək.
 
...İndi budaqlar
utancaq qız deyil,
uşaq gözləyən ana kimidir.
 
 
Alovun rəqsi
 
Təzəcə çiçəklənib nar ağacı,
arılar sevincək olub
ləçəklərə daraşır.
 
Uçuşduqca arılar
elə bil od tutur,
alov saçır
nar budaqları.
 
 
***
 
Yandırdım sobada
nar ağacının quru budaqlarını.
Alovun qırmızı dilləri
pardaxlanan narı yadıma saldı.
 
Bir vaxtlar...
Yamyaşıl budaqların içində
ulduz kimi közərirdi
ürkək nar salxımları.
 
Körpəliyim
pöhrələrin altında qaldı,
uşaqlığım torpağa düşdü
budağından vaxtsız qopan
nar kimi.
 
...İndi mən bu sobadakı
kül kimiyəm,
kül kimi...
 
 
***
 
Çarmıxdakı oğluna baxan
Məryəm kimi eləcə
qopduğu budağa baxır
yerdə çürüyən nar.
 
Tutulduqca payızın ölüm nəfəsinə
bozarır dodaqları,
sinəsindən qan açılır...
 
Kimi haraylasın, kimi –
yarpaqlar öz hayında.
 
Tökülmüş göz kimi
ovulur qurumuş qabığı,
tökülür, tökülür dənəsi.
Əzilib, torpağa qarışır –
elə bil dağılır yer kürəsi.
 
 
***
 
Uşaqkən
balaca baltamla
Qırırdım nar dibindəki şivləri.
Baltanın hənirində belə
yıxılırdı qızılı körpələr.
 
Dibi üşüyürdü
yan-yörəsi boş qalırdı ağacların...
 
İndi yolum bağa düşəndə
üzüm gəlmir keçməyə
ağacların yanından.
 
 
***
 
Elə hey sənə baxıram.
Göz tutmaq buna deyirmişlər...
 
Hisslər vərdiş yaradır,
sonra da ağrıya çevrilir.
 
Elə hey sənə baxıram –
baxışların nar kolutək
dalayır məni.
 
 
***
 
Təzə puçurlayan nar yarpağıtək
yaşıl gözlü qız!
 
Gün gələr
gözlərin
canının suyu getmiş
payız yarpağına dönər.
 
Gün gələr
saralarsan, ovularsan –
bir külək qımıltısı dağıdar səni.

/Ədəbiyyat qəzeti/