atam ayaqqabı fabrikində işləyirdi

anam qısqanırdı onu bütün qadınlara

ən çox da həkiminə fabrikin

bəzən alma, pirojna götürüb anam,

əlimdən tuturdu, ora gedirdik,

amma içəri girmir,

ağaclıqda gizlənirdik

mən orda yeyirdim özümçün

pavidlalı pirojna, alma,

anam baxırdı fabrikə, deyirdi -

aha, indi çıxacaq atan bir qadınla

atamsa tək çıxırdı,

kişilərlə çıxırdı,

bəzən də çıxmırdı

O niyə sənin halına qalır?!

Nə qədər həkimə gedirsən?!

Gündə təzyiq ölçdürürsən?!

evimizin adi sözü-söhbətiydi

o fabrik anamın gözündə o həkimdi

göstərə bilmədi atam

o qadınla heç bir işi yoxdu,

anam göstərə bilmədi var,

savaşa-savaşa, dalaşa-dalaşa ayrıldı onlar

unutdular bir-birini,

ya da unutmadılar

indi böyük qızam

baxıram şəhər böyüyüb

ayaqqabı fabriki olub Yeni Klinika

həmin ağaclıqdı, həmin bina

elə bil şişib o həkim, böyüyüb olub klinika,

elə bil artıb törəyib, qarnından çoxlu həkimlər çıxıb,

sehrli çubuğuyla o qadın

sexləri palatalara, dəzgahları “UZİ”lərə döndərib,

O fabrik necə ki anamın gözündə həkimdi,

Elə də olub böyük bir həkim.

Öləndən sonra da

indiki evimdə yaşamaq istərdim

güllərimi suvarardım səhərlər,

muncuq düzərdim günortalar,

girlənərdim o yana, bu yana

darıxmazdım tək başıma axşamlar.

Öləndən sonra da

indiki kimi yaşayardım,

çıxmazdım bayıra, bacağa,

ürkütməzdim diriləri ölü canımla

söz verərdim kimsə bu işin sahibi, Ona,

pəncərəni də açmaz, boylanmazdım bir yana.

Madam ki ölüyəm, özümü aparardım ölü kimi,

nə yeməkdə olardı gözüm, nə eyş-işrətdə

qalardım evimdə - sanki qəbirdə

nə fərqi, ya torpağın altında, ya üstündə.

Öldümmü, mismarlardınız qapımı çalın-çarpaz,

gedərdiniz, lütfən,

sakitcə qalardım min il, milyon il bu evdə,

min il, milyon il bu evdə.

Sən əvvəl qoymurdun sevəm səni,

Necə ki, dirilərin yuxusuna girən bəzi ölülər

“qayıt” deyirlər, “hələ cavansan”

Əl çəkmirdim mən,

Gedək, gedək – deyirdim, apar,

məni də özünlə apar

Sonra sən yaman bir ölütək gəldin

“hələ cavansan, qayıt” demədin, “tezdi” demədin,

demədin “səni evdə gözləyirlər”,

“Gəl” – dedin, “gedək mənimlə”

Getdim səninlə əl-ələ, süzdüm işıq dəhlizində

döndü başım özgə eynəyindən baxana

dünya necə bulanırsa elə

Düşdüm sənin diyarına, düşən kimi peşmanladım

Sən əslində beləymişsən

beləymiş sərhədin o üzü. Vurnuxdum

torda balıq tək vurnuxdum

gördüm mavi havada sərxoş aşiqlər

ünvan sorar tək keçdim qabaqlarına

dedim, necə dönüm geri, necə çıxım burdan?

necə atım başımdan bu eşqi?

Əsnədilər əlləri ağızlarında:

“Heüç neüücə”, “Heüç neücə”.

Arxadan təlaşla çağırdılar məni:

- Çörək al!!!

Çörəkmi? Nə yaxşı!

başqa söz də ola bilərdi

bu təlaşın yanınca

Nə yaxşı, kimsə ölməyib,

dostlardan, qohumlardan

pişik də düşməyib eyvandan

Dava başlamayıb təzədən,

bombalanmayacaq şəhər bir azdan

Nə yaxşı gəlib qovan yoxdu komamızdan

Bu şəhər bizimdi, qaçın deyən yoxdu

Kəsməyiblər kiminsə başını

Öldürüb yandırmayıblar bir tanışı

Sadəcə bir çörək, nə yaxşı,

Gələndə alacam, alacam gələndə.

Ərimin babası komaya düşcək

yığdım şeylərini qara torbaya

atdım məhləmizin zibilqabına

Üçmü ay keçdi, beşmi, sağaldı baba,

qayıtdı xərəklə çıxdığı evə

öz ayağıyla

Dedi hanı mənim protez dişlərim?

Hanı kəmərim?

Hanı mayka-tumanım?

Hanı üzqırxanım?

Hanı ayaqqabılarım?

Hanı mənim eynəyim?

Hanı ətirim?

Hanı mil-mil köynəyim?