Bir yay gecəsində, bacım, ölümündən on-on beş gün sonra quyu başında məni çağırdı. Qəfil yuxudan oyanıb həyətimizə, quyu başına qaçdım. Bacımı görmədim. Səssiz qaranlıq üstümə gəlirdi , - bəlkə o çağırışa mən gecikmişdim.

Əhmədin ölümündən sonra da oxşar halı yaşadım - bir axşam onun məni çağırdığını eşitdim. Diksinib sevinsəm də, hər yan sonsuz bir boşluğun ağuşunda idi. Qəribə fikirlər gəlir başıma; mənə elə gəlir ki, Bu dünyadan, O dünyadan başqa Üçüncü bir dünya var. Və bəzi adamlar hərdən bu dünyaya qayıdır? Onları görməyə gözlərimizin gücü çatmasada, onları eşitməyə gücümüz çatır.

    …Əhmədin ölümü Yoxluq allahını yaratdı. O Yoxluq allahı küləklərin,  yağışların səsini kəsir, ulduzların,  ayın, günəşin ışığını qaranlığa bükür, torpağın üstünü torpağın altına çevirirdi. Mən sadəcə olaraq yaşamaq formulunu itirmişdim, təzədən yaşamaq düsturunu axtarırdım. Mən Dostumu itirmişdim,   qalanları dostlarımidi. Birdə Əhməd boyda dostum olacaqmı. Bilmirəm. Bəlkə də.

Amma təzədən o boyda dostu tapmaq üçün zaman və Gənclik, əvvəlki şövq, çılğınlıq lazımdır. Amma Cənclik də Əhməd qədər dönməz bir uzaqlıqdadır…

   Bizi 1988-cı ildə Murad Köhnəqala tanış etmişdi… 1991- cı ildən bizim dostluğumuz başladı. 13 Noyabrda çiskinli bir havada Əhməd məni həyətə çağırdı. Həmən gün öz ad gününə məni çağırmadığına görə bəlkə də. Yaman kövrəlmişdi. Anası, öz doğma yurdu yadına düşmüşdü.

Ən çox analarımızdan danışdıq. (Mən anamı 42 yaşında, o isə təqribən 50 yaşında itirmişdi). Analarımız o dünyadan bizim dostluğumuza xeyir-dua verdilər…

  Əhməd dünyada gözəl nə vardısa mənə vermək, mənimlə bölüşmək istəyirdi. Yadımdadı, o çox çətinliklə də olsa, Əməl Sayının video kasetini tapıb mənə gətirmişdi. O zaman bu, çox çətin idi. Rusiyada olduğum zaman, gecə ikiyə qalmış, qəfil gələn telefon zəngini heç unuda bilmərəm - Əhməd Alim Qasımova sevgilərimi bildiyi üçün, hansısa bir toydan sonra məni tanımayan sənətkarla birlikdə mənə zəng etmişdi. Bakıya gələndə, məclislərə girəndəməni Əhmədin dostları böyük sevgiylə qarşılayırdılar.

…Kommendant saatı dövründə təyyarə vağzalından bir restorana getdik. Vaxtımızın bitməsinə az qalmış (saat 22-00) bizə daha nə lazım olduğunu soruşdular və həmçinin vaxtın bitməsinə az qaldığını xatırlatdılar.  Əhməd özünəməxsus səsi və gülüşüylə “bizə biraz Vaxtverin” dedi. Qəribədir, o xahiş elə deyilmişdi ki, bütün qapıları bağlayıb bizə gizlicə, qorxa- qorxa vaxt verdilər. Bizdən vaxtı əsirgəmədilər. Amma Əhməd hələ yaşamalıydı. Hətta öz amansız xəstəliklə belə. Hər şey qəfiloldu. Tanrı həmin vaxtı Əhməddən əsirgədi. Amma bilirəmki, insanoğlu min ildə yaşasaydı, yəqin yenə deyərdi: Dünya fani, Ömürsə çox qısadır…

Bizəsaat 18-20 radələrində - axşam largələrdi. İndi də həmən vaxtda qapı döyüləndə, səksənirəm, sevinirəm, bəlkə Əhməddi. Yoox, daha o yoxdu. Kim bilir, bəlkə də qardaşım qızı-on doqquz yaşında dünyadan köçən Pərvanəyə yazdığım kimi, - Bəlkə o darıxır, durub gözləyir,

Bizi o dünyanın yolları üstə.

Bəlkədə Əhməd məni gülə-gülə qarşılayıb deyəcək:Bu Dünyan Xeyir –Sabahın xeyir-deyirmiş kimi!!!